Na het ontbijt is Dirk met de wippersnipper(???) aan de slag gegaan. Omdat het onderdeel niet origineel is, waren er wat aanpassingen nodig. Ding doet het weer als de beste. Daarna de start van de Sydney to Hobart (Tasmanië) zeilrace gezien. Ze vertrekken vanaf Sydney haven en gaan zonder pauze door naar Hobart.
De verwachting is dat de eerste zeilboot ongeveer 38 uur nodig heeft om daar aan te komen.
Bij Lara en Andrew (dochter en schoonzoon van W&H) moesten er wat takken worden weg gezaagd om ruimte te maken voor de toekomstige veranda. Daarna nog even zitten kletsen. Daisy Mea is gelukkig behoorlijk gegroeid. Ze begint al neigingen te krijgen om zich om te draaien en lacht hartveroverend.
De dag begon goed. Na het ontbijt kregen wij de eerste kerstcadeautjes, Dirk een zakje macademianoten en een boek over Matthew Flinders. Hij heeft de verraderlijke kust van Australië in beeld gebracht. Het schijnt dat zijn kaarten 1 op 1 gebruikt kunnen worden met huidige satelietkaarten. Ik heb een zakje chocoladenoten, een kalender en een agenda gekregen.
Met een volgeladen wagen rond het middaguur gearriveerd bij Dianne en David. Het was al behoorlijk warm.
Alles uit de auto en in de koelkast, vriezer of onder de kerstboom geplaatst. Drie van de 4 dochters van David waren er al, de vierde wordt in de loop van de middag verwacht.
We zaten nog niet of het buffet werd opgemaakt en de bier en wijnflessen aangebroken.
Heerlijk gegeten. Toen was het tijd voor de kerstcadeaux. Gelukkig waren voordat we wisten van dit kerstfeest al zo kien om te bedenken dat typische nederlandse dingen wel leuk zouden zijn als bedankje. Han is zo lief geweest om de spullen te kopen en op te sturen. In het pakket stroopwafels, speculaasbrokken, een kaasschaaf en verjaarskalender. De familie doet aan christmas crincle, vergelijkbaar met lootjes trekken voor sinterklaas. De gastvrouw (Dianne) is gek op garagesales. Daar heeft ze het perfecte kerstcadeau voor de nederlandese gasten gevonden:
Op enig moment hebben wij onze cadeautjes gegeven. De stroepenwaffels waren, zoals verwacht, een groot succes. Dirk heeft een autobiografisch boek over Phil Collins en een blik koekjes gekregen. Ik een heerlijke bodymist…lekker voor tijdens het reizen.
Helen had haar eigen plan getrokken en voor iedereen een klein cadeautje gekocht en daarbij een toepasselijk rijmpje gemaakt. Ook hier waren wij niet vergeten. Mooie australische kalenders gekregen. Inmiddels waren ook Zoë (de oudste dochter van David) en haar vriend Zack gearriveerd.
Spel…….
??? had gembermannetjes en bonbons gemaakt.
Rond 21.30 weer richting Wattlestreet.
Bijzonder dat je als buitenstaander (tenminste ik) aan dit soort familieaangelegenheden mag deelnemen. Ook bijzonder om te zien dat iedereen het goed met elkaar kan vinden en er naar hartelust geplaagd wordt.
Omdat we gisteren nog niet alle noodzakelijke dingen van het lijstje hebben kunnen kopen de winkels in Sempahore bezocht. Bottlebrush plantjes voor Helen gescoord.
Er staat nu nog maar 1 ding op het lijstje: de wegenkaart voor Sanne! Op kracht gekomen met een heerlijke Vietnameese soeppie. Bieb was al dicht. Gelukkig deed hun wifi het nog wel helaas was het signaal niet sterk. Het filmje is te groot voor het blog, dus dat houden jullie nog te goed.
Na het avondeten de fotos van New Zealand bekeken. Tijd vliegt echt het lijkt allemaal zo lang geleden terwijl er nog geen 37 dagen tussen zit.
Helen bood aan om DurkeyTurkey naar de kerk te brengen zodat hij de kerst is bij zou kunnen wonen. Jetleg is nog wel aanwezig dus geen gebruik gemaakt van het aanbod.
1ste kerstdag gaan we doorbrengen bij David en Dianne (oudste zoon van W&H en schoondochter)
Na het ontbijt zwemkleding aan en op naar het strand voor onze kerstgroet.
Dirk heeft het script geschreven, Wayne met de ? en Helen de regiseusse. We hadden maar 2 takes nodig. Kortom recept voor een oscarwaardig filmpje.
Na nog even wat rond gespetterd in zee te hebben bracht Helen ons naar een shoppingmall waar we wat last minut kerstshopping hebben gedaan. Aan winkels geen gebrek en de drukte viel me alles mee zeker vergeleken met Arnhem een paar jaar geleden daar kon je gewoon over de hoofden lopen. Taxi Helen stond op de afgesproken tijd en plek om ons weer rnaar Wattlestreet te rijden. John en Diane (zoon en schoondocher van W&H) hebben ons uitgenodigd om na de tea (avondeten) bij hun een zelfgebrouwd biertje te komen doen en eventueel gebruik te maken van het bubbelbad. Na ongeveer 25 minuten kwamen we aan…..nog steeds in Adelaide.
Ook hier weer allerhartelijkst ontvangen net zoals heeeeel lang geleden in Elliston.
John, Diane and Charlie’s
Charlie (zoon van J&D) heeft een nieuwe naam voor Dirk …. DurkeyYurkey (net geen Dirty Dirkie). Hij zat lekker in het bubbelbad zijn kunsten te vertonen.
Diane had wat hapjes gemaakt en het bier van John stond koud in zijn eigen brouwerijtje/mancave.
John’s Hideout
Toen de muskieten wel heel erg amoureus werden zijn we naar binnengegaan zonder gebruik te hebben gemaakt van het bubbelbad.
Na het ontbijt begonnen met de auto te wassen: morgen inleveren in Christchurch. Daarna bakkie thee gedronken met Stephanie en John gebeld; we zullen elkaar ontmoetenbij Joan, zijn moeder van inmiddels 86. Ze woont sinds een paar weken in een aanleunwoning. Haar man Angus is in 2005 overleden. Lekker zitten teuten met haar, ouwe koeien uit de sloot gehaald en toen was het tijd voor haar kerstlunch. We besloten met haar op te lopen tot de gezamelijke ruimte waar meerdere bewoners al aangeschoven waren toen we in het Nederland begroet werden door ene Bep Ruiter van de Korte Weg die hier al zo’n 20 jaar werkt als begeleidster. We waren dus vrijwel buren geweest en kende veel mensen. Toen ik me herinnerde dat ik een klasgenoot Hans Ruiter had die op zijn 16e met zijn brommer is verongelukt onder een trein bij de melkfabriek bleek dat haar broer te zijn……kleine wereld toch. In de auto weer richting Christchurch. Onderweg geluncht in Rakaia en ’s middags rond drieën liepen we door de gehavende stad. We wisten uiteraard dat er nog eea moest gebeuren sinds de aardbeving in 2010, maar dat er nog zóveel werk was hadden we niet verwacht. Overal bouwputten, lege plekken en hier en daar al gebouwen vervangen door nieuwe. Eén uur waren bij Wicked om de auto in te leveren waar we het vrolijke nieuws kregen dat de barst in de voorruit ons 450 NZ Dollar ging kosten….pffffff Nou ja, om twee bracht ene Garry ons naar het vliegveld die ons onderweg vermaakte met zijn verhalen over de aardbeving en zijn kennismaking met een Nederlandse dame die zich voorstelde met ‘mooie benen’. Keurig op tijd vertrokken we naar Mebourne met Richard Branson’s Virgin Airline waar we twee uur later doorgingen naar Adelaide. Hier stond Helen ons op te wachten terwijl Wayne rondjes reed om de parkeerkosten te drukken. Na rondje 3 konden we instappen en waren we onderweg naar Wattle Street. Onderweg naar de Adelaide variant van Den ilp gereden; allemaal verlichtte huizen in 1 straat.
De wekker deed het en om 9 uur stonden we in het kantoor van John waar Sally, de zus van Kelvin werkt voor SPS (South Pacific Seeds)en zou best eens kunnen weten waar hij is. 1 Telefoontje en we wisten het…..gewoon thuis in Methven. Ook hier was de ontvangst weer hartelijk en werden de herinneringen opgehaald.
Kelvin Williams
Ook nog bij de vader van Kelvin langs geweest. Hij woont naast Kelvin dus dat was een makkie. Gek op auto’ s en in het bijzonder op Citroën. In de garage staat een nagelnieuwe Porsche GT4. Schijnen er maar 1000 van gemaakt te zijn waarvan er 4 in NL op de schroothoop zijn terechtgekomen nadat ze van een vrachtwagen waren gevallen. Of Dirk zin had in een ritje. Kijk, dat hoefde geen tweede keer gevraagd te worden. Soepel kroop hij op de bijrijderstoel om in de chauffeursstoel terug te komen. Rondom blij.
Porsche GT4, hatsaflats.
Daarna naar het Citroën museum. Dit is gewoon een schuur waar een stuk of 7 auto’s staan.
Citroënmuseum van vader Bruce
Citoën B2 auto chenille is 1 van de zeldzamere exemplaren. Ook staat er een traction avant 2 cx-n q , 1 diesel citroën uit 1933 (daarvan zijn er slecht 3 op de hele globe) ze maken herrie, roken als een tierelier maar zijn niet vooruit te branden. Ook staat er een 1924 coupé boattail. Deze is gerestaureerd in Nederland en staat dus nu in een Nieuw Zeelandse schuur.
We kregen de uitnodiging om mee te gaan naar Motunau en daar op krab te vissen en te blijven slapen. Besloten om het niet te doen. Tijd is toch wel wat krap en we vonden het ook niet netjes tegenover John en Stephanie.
Thuis gekomen gingen DirkJan en Jan de financiële en praktische zaken voor de eerste auto van Jan regelen in Ashburton. Stephanie en ik hebben het onkruid een gevoelige slag toegebracht. Om zeven uur kwamen de heren triomfantelijk binnen; auto was gekocht. Het was niet van een leien dakje gegaan…. ze dachten bij de Ashburton RABO zowel een verzekering als het geld wel eventjes te regelen, nou….dacht het toch van niet! Voor een verzekering werden ze verwezen naar FMG en geld konden ze pinnen….zeiden ze…. FMG kon ook niet helpen, maar belde wel een nummer waar Jantje zo’n 20 minuten ondervraagd werd én aan het einde van de rit de auto verzekerd had. Nu alleen nog geld…..makkie zou je denken…..daggutnihè….. Creditcard wilde niks geven, 4 ATM’s afgeweest, niks. Toen met het idee gekomen geld over te maken van spaar- naar lopende rekening…goed idee, maar heb je internet voor nodig. Vonden ze uiteindelijk bij een lokale kroeg, dan maar biertje kopen…. OK, geld staat erop, biertje op, proberen maar weer….niks…..watgotv…..nou ja zeg….
Komt Jannenman met helder momentje….pinnen buiten Europa aanzetten….jawel! Weer naar kroeg, weer een…neeeeee, pinnen aanzetten en…….jawelhoorrrrrr…..kassa!
Op naar Reefstreet 69, afrekenen en…..Oja, overschrijven…..dat kan online….moet je wel even het rijbewijsnummer ingeven van de vorige eigenaar….ja, dié is overleden, daarom wordt de auto verkocht…..zucht….. De verkopende dame (dochter van) geeft Jan de sleutels en beloofd morgen naar het postkantoor te gaan om eea te regelen…..pfffff…..klaar!!
Terug bij Stephanie heeft John gebeld pas om half negen thuis te zijn, maar dan zitten we ook aan de gemarineerde kip mat chinese groente, heerlijk!
Gabrielle, Dirk, John, Stephanie en Jan
Na het eten heeft John nog een paar trucjes waarbij Jan de chocola uit een bordje bloem mag happen…erg grappig.. Ook verteld hij een mopje waarbij twee hondjes aan elkaar vast blijven zitten en de veearts gebeld moet worden die het advies geeft de hondjes te bellen….??
Heerlijk geslapen in de zachte bedjes, ontbijtje en on de road again. Eerst eens kijken of Kelvin thuis is….helaas, niemand thuis. Hond komt ons kwispelend verwelkomen en geeft haast geen kans om een briefje achter te laten….aandacht!!! ??
Door naar de buurman; Bruce Williams, vader van Kelvin, ook niet thuis….zullen naar hetzelfde feestje zijn….not to worry, we hebben er nóg een Bruce, Ahearn dit keer. Bij Bruce hebben Mir en ik destijds geholpen op de schapenboerderij. Op naar mt. Somers. 30 km later staan we in de General Store van mt. Somers waar een dame Bruce kent maar geen idee heeft waar hij zou kunnen wonen. Vanachter een stelling heeft iemand gehoord dat ik Bruce Ahearn zoek en doet de route uit de doeken. Bruce moest wel even twee keer kijken wie die vent was met zijn grijze koppie, maar wist al snel wie Dirk was.
27-10-’91 Mir en Dirk
Er werd koffie gezet door zijn vrouw Margarita, zoon Patrick en dochter Kate waren thuis, oudste dochter studeerde in Christchurch. Vriend Robert Schikker werd gebeld, kwam gelijk, ook getrouwd inmiddels, vader van 2, broer Victor ook getrouwd, ook vader van 2.
Bruce, Margarita, Gabriëlle, Dirk en Robert
Bruce is al 10 schapenboer af, heft boerderij en land verkocht en leased zijn land waar kalveren worden opgefokt tot melkkoeien. Minder werk en meer inkomen, well done Bruce!
Binnen de kortste keren was het 6 uur, hoogste tijd om afscheid te nemen en boodschappen te doen, want we hadden aangeboden te koken vanavond. Weer ons succesrecept gemaakt; pasta met 2 soorten kaas, spek, champignons en spinazie. John kwam nog met een boek van een Nederlandse journalist en motorgek Cornelis van der Heuvel. Deze man was zijn inspirator voor het museum.
Zaterdagochtend. Voor de tweede keer wakker geworden in Fairlie. Nog een tijdje staan kletsen met ‘Dutchie’, de man van de campingdame. Hij heeft tijdens de bouw van ‘Lilybank Lodge’ de elektrische installatie aangelegd en wist ook wel eea van de plek af. Verder ging de reis via Geraldine richting Methven. Onderweg bakkie gedaan op een rustig plekkie waar achter de bomen de bijen druk bezig waren met hun bestuivingstaak.
Bekende namen kwamen op de borden als mt. Somers en mt. Hutt. Rond éénen stonden we in downtown Methven met John mcKay te kletsen (aan de telefoon weliswaar) die ons uitduidde waar hij en zijn vrouw Stephanie tegenwoordig te vinden zijn. Een kwartiertje later werden we zeer warm en gastvrij onthaald en zaten we samen een Amerikaanse meneer Jay aan de lunch. Wat een feest om na zoveel jaren zo ontzettend welkom te zijn. We kregen het gastenverblijf toegewezen en mogen zolang blijven als we maar willen.
Welkom in Methven
’s Middags zijn we met Jay, die voor een Nederlands zadenbedrijf Pop Vriend werkt, de gewassen langs gereden die John voor hun teelt.
Hybride zadenteelt
We hebben een lesje hybride telen gekregen waarin ons uitgelegd werd dat waar vroeger de groenteplanten zichzelf bestoven, tegenwoordig gebruik gemaakt wordt van een combinatie van mannelijke en vrouwelijke planten waardoor de bestuiving (weer met hulp van bijen) richting 100% gaat en dus meer opbrengt dan de eerdere methodes.
Donkere rij: mannetjes
Het onderscheid tussen de mannetjes en vrouwkes was duidelijk te zien.
Zojuist komt Jan Voogd binnenvallen op zoek naar een aansteker, ook kennis mee gemaakt, leuke vent, stelde voor te gaan koken voor we weer gaan….goed plan,Jan! Het oude huisje waar we in ’91 woonde staat er nog steeds!! Wel eea aan opgeknapt gelukkig.
Grassy Flats
John is bezig een museum in te richten met motoren, hij heeft er al heel war verzameld.
Motoren a la Cornelis van der Heuvel
Vader Angus mcKay is in 2005 overleden, met Pickup truck kerkhof op en even gedag gezegd.
Angus mcKay; ‘All Progress begins with Activity’.
John heeft na ons vertrek in ’92 niet stil gezeten. Hij is onderdeel geworden van South Pacific Seeds, waarvan hij de managing director is en leiding geeft aan zo’n 50 man vast en nog eens zoveel los tijdelijk personeel. In totaal zijn er zo’n 240 bedrijven die hun zaden leveren aan SPS.
Seedcleaners: 10 maal de capaciteit van ’91Vanuit deze hal wordt handel verzonden. Bruine dozen voor Nederland
Een heel verschil met 24 jaar geleden toen John alleen zijn eigen bedrijf had en net het bedrijf van Stephanie haar ouders had overgenomen. Hij heeft alles nog steeds, doet-ie er ook nog ‘bij’……pfffff
John en Stephanie zijn nog steeds dezelfde mensen, nog altijd even bescheiden en bereid een ander te helpen. Zo vertelde hij met de aardbeving van Christchurch 24 van zijn mensen een aantal dagen beschikbaar heeft gesteld om oa een kippenboerderij op te lappen en reddingswerkers van eten te voorzien. Ze wonen sinds 2004 niet meer op Willamette Farm.
Spring LynneRakaia Gorge
’s Avonds zijn we naar een restaurant gegaan aan de Rakaia Gorge, prachtplekkie en lekker gegeten!
:
