Vandaag bushcamp opgepakt en op weg naar het Tuvkon klooster, één van de oudste in het land….so they say… Voor we de wandeling aangaan eerst lunchen op heth parkeerterrein waar de paarden ons links en rechts voorbij komen. Even later zien we waarom; een boer verjaagt ze naar een verder gelegen plek. Na de lunch de berg op, we hebben 2,5 uur tijd. Wayne moet al snel zijn puffertje nemen (heb ik ‘m nooit zien doen, blijkt ook iets van de laatste tijd…iets met leeftijd). Rustig verder en met 3 kwartier komt de tempel in zicht. Prachtige plek met minstens zo mooi uitzicht. We kunnen nog hoger, Wayne haakt af….watje. Boven aangekomen blijkt dat alleen vrouwen hier mogen komen….Sheena is er, Youri neemt een foto van haar naast het bordje wat haar verteld dat ze hier niet mogen komen…wel een beetje vreemd dat het boven pas aangegeven wordt!?
Anyway, klooster kan van het lijstje, verder gaat de reis naar het volgende bushcamp.
Nog geen half uur later komen we hopeloos vast te zitten in een heel drassig gebied zonder hoop er zelfstandig uit te komen. Jan heel kordaat: we geven ons tot 6 uur en gaan dan plannen maken. 6 uur komt en het ziet er niet goed uit. We besluiten het camp te maken en er kan een begin worden gemaakt aan het avondeten. Ik probeer het voorwiel te liften, Jan en Chris zorgen ervoor dat de vooras vrijkomt. We eten spaghetti bolognese…heerlijk! De sfeer is prima, kampvuur brandt, rond negen uur komt Maggi met het nieuws iemand gevonden te hebben met een grote vrachtwagen. Weliswaar bezig met een andere verzakte auto, maar verwachting is dat hij rond middernacht er kan zijn. Kabel wordt onder de auto gehaald en achterop vastgebonden en rond half twaalf kan het wachten beginnen, rond het kampvuur. Rond éénen besluit ik mijn bedje in te gaan, Wayne ligt al vanaf half elf. Rond half drie hoor ik vrachtauto geluiden…eruit maar weer…. jahoor, een grote, vreemde russisch aandoende zandwagen, 6-asser. Binnen no-time wordt de kabel verbonden en begint het trekken. Jan probeert nog te vragen of eerst een stukje getrokken kan worden waardoor Chris en ik het gat van het achterwiel kunnen vullen….maar dan is-ie al,weg, trekt in 1 haal de auto uit de penarie, voorwiel stuitert door het gat van het achterwiel, over de rijplaten en de Mercedes 1823 staat weer keurig op de voetjes. De mannen (3 stuks) krijgen hun verdiende loon (ong. 200 Amerikaanse Dollars) en wij gaan lekker weer het bedje in.

Vandaag hout ingeslagen en na niet al te lange tijd hetvasfalt verlaten om urenlang door de Orkhin Vallei hebbelen.
Door rivieren heen, niet diep hoor, personenauto’s konden het ook, dus… er zat zelfs een auto tussen met een spoiler!
Rond vijven de rode waterval bereikt tussen yaks en paarden door, wow!
Even na zessen plek gevonden voor de nacht. De tenten stonden koud of het begon te regenen… Foto gemaakt vanaf hoogte. Uiensoep vooraf, roerbak van schapenvlees en pasta met chocokoek toe, lekkerhoorrrr..
Nu in tent terwijl de paarden om ons heen kattakloppen…

Vertrokken vanaf Ogii Lake nadat we de zegening hebben ontvangen van 1 van de medewerkers. Ik bovenin hopend op mooie fotoos. Prima plek waar je rondom zicht hebt. We stoppen bij een stapel stenen waar we ons opstellen op volgorde van leeftijd. De oudste, Judith, krijgt als eerste een blauw lint aangericht van Maggi, onze mongoolse gids. Daarna maken we een groepsfoto en kunnen we het lint achterlaten nadat we 3 rondjes om de stapel hebben gelopen voor ‘good luck’. Onderweg veel paarden, geiten, schapen en koeien. Er wordt gestopt bij het Kul Tigin Museum waar op het parkeerterrein weer zo’n typisch Russisch busje staat waar ik het merk niet van weet, met pech…de aandrijfas ligt er los onder. Later onderweg weer lunchen op de inmiddels bekende manier en door naar het boeddhistische klooster Erdene Zuu in Kharkhorin waar we later het bijbehorend museum bezoeken om te leren dat de bevolking van het huidige Turkije zijn oorsprong heeft hier in Mongolië, de zgn. Göktürks…..
Nu alleen nog boodschappen doen en op naar het volgende jurtkamp om jurt no. 13 te kunnen betrekken. Hier wordt de door Nassan geschonken Wodka (of zoiets, want het smaakt nergens naar, ook niet als we een hele flinke scheut in het kopje doen…) soldaat gemaakt met jus d’orange en om 8 uur is het etenstijd; vooraf pompoensoep en als hoofdmaal lamsvlees, heerlijk!
Zat bij Susan, een oudere dame uit Melbourne, die ons haar verhaal vertelde over haar man die ze 24 jaar geleden verloren is aan (huid)kanker én naar ervaring met Air China in Pekin; haar aansluitende vliegtuig gemist omdat de gate al een uur voor vertrek dicht was en ze daardoor een volle dag vertraging opliep…not happy.
Tegenover me Philip; een aardige ier (volgens mij homo), biologieleraar die een tijdje gereisd en les heeft gegeven in Zuid-Amerika.

Vandaag eerste dag onderweg. Geheel volgens strak schema onder leiding van Jan stonden we om 8:30 bij de auto om onze spullen in te laden. Ik krijg uiteraard op mijn donder omdat ik een harde koffer had, maar Jan maakte er verder geen punt meer van…
Al gauw reden we door open vlaktes met slechts hier en daar een jurt (Mongolen zeggen oert). Jan legt uit dat er allerlei taken zijn in de auto. Een ieder krijgt zo’n taak toegewezen. Ik krijg, samen met Jim uit Engeland, de taak om te zorgen dat de tafels en stoelen uit de auto komen, op hun plek komen. Jan heeft hierbij een vreemd petje op. Hij legt uit dat we de kans krijgen eigenaar te worden. Hiervoor moeten we het van hem winnen met worstelen….dat gaat lastig worden gezien het postuur van Janneman. Even later wordt het water aangevuld tot 600 liter en weer even later is het lunchtijd. Er wordt een mooi, rustige plek gevonden van de weg af waar we het tijdelijke kamp opslaan. Dit keer laat nog Jan zien hoe eea in zijn werk gaat. 2 hoge tafel waar het eten op wordt voorbereidt en gepresenteerd, daar een kring omheen met stoelen. We hebben brood, sla, tomaten, komkommers, salami, tonijn, sauzen, frisdrank…heerlijk.
Verder gaat de reis naar de de Khar Bukh Balgas ruïnes. Net als we aankomen komt het met bakken uit de hemel. Duurt niet lang waarna we het museum in gaan….nou ja…lekkend schuurtje past beter bij het bouwsel. Later op de stapel stenen komen haviken in beeld die zich graag laten fotograferen. (Wayne heeft vandaag wel 9 onbekende soorten vogels gezien)
Hierna nog 70 km asfalt en 25 onverharde weg waarbij de 4 dakluiken open gaan en er 8 mensen hun hoofd uit het dak kunnen steken…ik sla dit keer over; best fris nog……
Even verder ziet Wayne een onbekende kraanvogel en dan zijn we bij het kamp. Wayne en ik krijgen jurt no. 3 toegewezen. Tot onze verrassing wordt er gekookt, zijn er toiletten én warme douches! Warme kleren aan, rondje lopen en het is alweer 8 uur, etenstijd. Heerlijk gegeten en een mooie zonsondergang moest op de foto uiteraard. Vervolgens komt Sam (van Melany) met een kruisboog aanzetten; proberen natuurlijk…valt met niet tegen; van de 3 pijlen weet ik er 2 op het houten bord te krijgen! Er zit een grote lobbes van een hond vast aan een ketting: effe hoi zeggen. Hij is maar wát blij met de aandacht. Uit gewoonte voel ik zijn halsband, blijkt een veel te strak touw wat helemaal ingegroeid is, de huid is helemaal kapot. Ik krijg het niet voor mekaar het kunststof touw los te knopen. Met hulp van de eigenaar snijden we het touw los en krijgt- ie een nieuw touw, nu veel losser.
Tijd voor koffie, mét stroopwafel, alweer een tijd geleden voor Janneman zegt-ie.
Even na tienen naar de jurt waar ons kacheltje aangemaakt wordt….heerlijk zeg, wat zijn die kacheltjes snel warm en wat houden die tenten de warmte vast zeg, poei!!
Mooie dag weer vandaag, als dit zo doorgaat kon het zomaar weer een mooie vakantie gaan worden….