Vertrokken vanaf Ogii Lake nadat we de zegening hebben ontvangen van 1 van de medewerkers. Ik bovenin hopend op mooie fotoos. Prima plek waar je rondom zicht hebt. We stoppen bij een stapel stenen waar we ons opstellen op volgorde van leeftijd. De oudste, Judith, krijgt als eerste een blauw lint aangericht van Maggi, onze mongoolse gids. Daarna maken we een groepsfoto en kunnen we het lint achterlaten nadat we 3 rondjes om de stapel hebben gelopen voor ‘good luck’. Onderweg veel paarden, geiten, schapen en koeien. Er wordt gestopt bij het Kul Tigin Museum waar op het parkeerterrein weer zo’n typisch Russisch busje staat waar ik het merk niet van weet, met pech…de aandrijfas ligt er los onder. Later onderweg weer lunchen op de inmiddels bekende manier en door naar het boeddhistische klooster Erdene Zuu in Kharkhorin waar we later het bijbehorend museum bezoeken om te leren dat de bevolking van het huidige Turkije zijn oorsprong heeft hier in Mongolië, de zgn. Göktürks…..
Nu alleen nog boodschappen doen en op naar het volgende jurtkamp om jurt no. 13 te kunnen betrekken. Hier wordt de door Nassan geschonken Wodka (of zoiets, want het smaakt nergens naar, ook niet als we een hele flinke scheut in het kopje doen…) soldaat gemaakt met jus d’orange en om 8 uur is het etenstijd; vooraf pompoensoep en als hoofdmaal lamsvlees, heerlijk!
Zat bij Susan, een oudere dame uit Melbourne, die ons haar verhaal vertelde over haar man die ze 24 jaar geleden verloren is aan (huid)kanker én naar ervaring met Air China in Pekin; haar aansluitende vliegtuig gemist omdat de gate al een uur voor vertrek dicht was en ze daardoor een volle dag vertraging opliep…not happy.
Tegenover me Philip; een aardige ier (volgens mij homo), biologieleraar die een tijdje gereisd en les heeft gegeven in Zuid-Amerika.

Vandaag eerste dag onderweg. Geheel volgens strak schema onder leiding van Jan stonden we om 8:30 bij de auto om onze spullen in te laden. Ik krijg uiteraard op mijn donder omdat ik een harde koffer had, maar Jan maakte er verder geen punt meer van…
Al gauw reden we door open vlaktes met slechts hier en daar een jurt (Mongolen zeggen oert). Jan legt uit dat er allerlei taken zijn in de auto. Een ieder krijgt zo’n taak toegewezen. Ik krijg, samen met Jim uit Engeland, de taak om te zorgen dat de tafels en stoelen uit de auto komen, op hun plek komen. Jan heeft hierbij een vreemd petje op. Hij legt uit dat we de kans krijgen eigenaar te worden. Hiervoor moeten we het van hem winnen met worstelen….dat gaat lastig worden gezien het postuur van Janneman. Even later wordt het water aangevuld tot 600 liter en weer even later is het lunchtijd. Er wordt een mooi, rustige plek gevonden van de weg af waar we het tijdelijke kamp opslaan. Dit keer laat nog Jan zien hoe eea in zijn werk gaat. 2 hoge tafel waar het eten op wordt voorbereidt en gepresenteerd, daar een kring omheen met stoelen. We hebben brood, sla, tomaten, komkommers, salami, tonijn, sauzen, frisdrank…heerlijk.
Verder gaat de reis naar de de Khar Bukh Balgas ruïnes. Net als we aankomen komt het met bakken uit de hemel. Duurt niet lang waarna we het museum in gaan….nou ja…lekkend schuurtje past beter bij het bouwsel. Later op de stapel stenen komen haviken in beeld die zich graag laten fotograferen. (Wayne heeft vandaag wel 9 onbekende soorten vogels gezien)
Hierna nog 70 km asfalt en 25 onverharde weg waarbij de 4 dakluiken open gaan en er 8 mensen hun hoofd uit het dak kunnen steken…ik sla dit keer over; best fris nog……
Even verder ziet Wayne een onbekende kraanvogel en dan zijn we bij het kamp. Wayne en ik krijgen jurt no. 3 toegewezen. Tot onze verrassing wordt er gekookt, zijn er toiletten én warme douches! Warme kleren aan, rondje lopen en het is alweer 8 uur, etenstijd. Heerlijk gegeten en een mooie zonsondergang moest op de foto uiteraard. Vervolgens komt Sam (van Melany) met een kruisboog aanzetten; proberen natuurlijk…valt met niet tegen; van de 3 pijlen weet ik er 2 op het houten bord te krijgen! Er zit een grote lobbes van een hond vast aan een ketting: effe hoi zeggen. Hij is maar wát blij met de aandacht. Uit gewoonte voel ik zijn halsband, blijkt een veel te strak touw wat helemaal ingegroeid is, de huid is helemaal kapot. Ik krijg het niet voor mekaar het kunststof touw los te knopen. Met hulp van de eigenaar snijden we het touw los en krijgt- ie een nieuw touw, nu veel losser.
Tijd voor koffie, mét stroopwafel, alweer een tijd geleden voor Janneman zegt-ie.
Even na tienen naar de jurt waar ons kacheltje aangemaakt wordt….heerlijk zeg, wat zijn die kacheltjes snel warm en wat houden die tenten de warmte vast zeg, poei!!
Mooie dag weer vandaag, als dit zo doorgaat kon het zomaar weer een mooie vakantie gaan worden….

Hoi hoi, even berichtje vanuit Tsetserleg.    Alweer ruim een week onderweg, geen internet..tot nu….
Alles goed hier, afgezien van het feit dat we behoorlijk verzakt hebben gezeten met de vrachtauto….poeh!
Fotoos komen…. heb nu alleen een pc tot mijn beschikking..

Vandaag na het ontbijt in de gele bus door de stad gehobbeld naar het Gandantegchinlen klooster waar een joekeloeris van een  Boeddhabeeld staat van wel 28 meter hoog…..wordt beweerd.     Sinds 1990 kunnen boedisten hun geloof weer vrijuit beleiden.   Vanaf 1924 tijdens de communistische overheersing zijn het gros van de kloosters vernield of in onbruik geraakt en vele tienduizenden boeddhisten omgebracht in opdracht van Stalin.

 

Gandantegchinlen klooster in achtergrond.   Voorop een soort van wierookvat waarmee je, door aanraking, je zonden kwijt raakt…. makkelijk hè! ?

 

 

 

Priesters maken zich op om naar de mis te gaan.

 

 

 

 

 

 

De koster druk bezig met voorbereiden vandekaarslichtjes.

Gebedsmolens in allerlei vormen met teksten erop.

In de verte Jan, onze Nederlandse chauffeur, met pet.

 

De gele bus nadat de chauffeur ons heeft afgezet bij het Nationale museum waar we zien dat het mongoolse rijk onder Dzjengis Kahn wel tot Turkije reikte!

 

Menukaart in het mongools; altijd handig.

 

 

7800 Tugrik verder is het leed alweer geleden.

 

 

 

Appeltje voor de dorst….

 

 

 

Uit België!

 

 

 

Nieuwe generatie.

 

 

 

Zo druk hier het verkeer, je snapt niet dat mensen nog de moeite nemen de auto te pakken.   Je krijgt het idee dat ze het leuk vinden, lekker westers!?

Morgen gaan we (eindelijk) onderweg.  345 km rijden naar het Ogii meer waar we in jurt zullen slapen.  Geen tentje opzetten dus nog.   Onderweg stoppen bij de ruïnes van Khar Bukh Balgas (speciaal voor Wayne; hij kan niet wachten om weer een stapel oude stenen te mogen bewonderen…).               Het goede nieuws voor hem is dat er genoeg vogels te bewonderen zullen zijn bij het meer.  Waarschijnlijk een aantal die hij nog niet kent ook!

 

* Ons weer laten verrassen: als je denkt dat er een ijscoboer langs komt omdat er opeens muziek in de straat klinkt, heb je het mis.   Alle kans dat het een vuilniswagen is!       Rare jongens, die mongolen.

AVerhuisd van vrouw Nassan naar Hotel Zaluuchud met heel ons hebben en houwen….nou ja, minus twee boeken, lege bierflesjes en blikjes…die mochten we achterlaten en een kussen mocht ik zolang lenen, ook weer opgelost.         Norbert had iets meer tijd nodig en was om twaalf uur nog druk aan het rommelen met al zijn zooi.   Wat een man; alles opgezegd; geen huis meer, geen vrouw (gescheiden), een ouwe BMW R80 (waar ken ik dat toch van?) opgereden ergens in Afrika en met een nog oudere Honda TransAlp tot in Irkoetsk waar hij niet verder mocht of kon en nu met de trein naar Ulaan Baatar is gekomen.    Probeerde me nog te bekeren tot sanyassin, heb even nagedacht….naah, thanks but no thanks..     Nu dus aangekomen in nieuwe kamer: foto getrokken ter bewijs van goed gedrag:

Onderweg een vreemd karretje getroffen met een vreemd drankje, geen flauw idee wat het is, lijkt nog het meest op bier!?

Straks briefing om 18 uur waarbij we onze medereizigers zullen ontmoeten…ben benieuwd!    Weet alleen dat we een Nederlandse chauffeur hebben; Jan!

Ja hoor, Janneman ontmoet én zijn maatje Chris én de 19 deelnemers.  Gemiddelde leeftijd is behoorlijk hoog, veel aussies en engelse.   Morgen nog een dagje in de stad met bezoek aan klooster, museum en zwarte markt.   Es kijken, vandaag donderdag, dus zaterdag de hort op…eindelijk.

Dag 1 en gelijk aan het werk gezet; komen we terug van de supermarkt voor ontbijtspulletjes breekt de sleutel….in het slot natuurlijk!

Affijn, dametje Nassan erbij gehaald en komt met de geruststellende woorden dat me dat een hoop geld gaat kosten! Maar na een paar zeer verbaasde blikken van 3 heren ( Norbert is ondertussen weer tussen de levenden) komt ze met wat geteedschap om het zelf te proberen…gratis!   Ik heb geluk en na wat rommelen komt de boel uit elkaar en krijg ik het ontbrekende deel uit het slot; dat scheelt weer.

Later op de dag besluitem Wayne en ik op stap te gaan en de stad te bezichtigen.   Al gauw stuiten we op een tamelijk grote markt waar oa onderdelen verkocht worden voor de jurt tenten!

Kan me deze onderdelen van de Mongoolse jurt tenten herinneren uit de film die we zagen vlak voor vertrek: The Cave of the Yellow Dog.

Op weg naar Nassan gaan we langs het Zaluuchud Hotel waar we ons morgen moeten melden en ja hoor, daar staat de Dragomon auto op ons te wachten:  Archie 2….je vraagt je af wat er met Archie 1 gebeurd is..??

 

’s Avonds heeft Norbert gekookt en wij voor bier gezorgd. Heeft John er weer wat blikjes bij ook.  Ieder een halve liter is natuurlijk voor Norbert niet genoeg, dus ga ik op zoek naar meer, gekoeld, bier en kom terug met….Bavaria….what else!?

Wist je…. dat Ulaan Baatar de op 2 na meest vervuilde stad ter wereld is?    Op de eerste plaats een stad in Iran….kijk maar eens op dit artikel….Wayne las een artikel voor dat ruim 90% van de huishoudens hier hun huizen ’s winters warm stoken met kolen…

 

 

 

 

 

Voor de zekerheid wekker gezet op 01:30.   Wayne zou om 9 uur vertrekken, 3 uur  vliegen, koffer, taxi….dus daar zat ik midden in de nacht te wachten buiten op straat.   Tegen tweëen komt een taxi (Toyota Prius) zoekend de straat in en hoor ik een schreeuw uit de auto komen… daar istie dan hoor.   De chauffeur had geen idee, ze waren al zeker een half uur aan het zoeken….

Eind goed, al goed… nog 1 dagje en het avontuur kan beginnen!!

Wayne kwam dus niet opdagen… vlucht zou 10:50 aankomen, was al vertraagd tot 12:39, maar al wat eruit kwam….geen Wayne….wachten tot 14:00 uur….niks.      Sja, wat doe je dan…nog langer wachten… en uiteindelijk toch eieren voor mijn geld gekozen en een tax gepakt (snorder met Toyota Prius) en 10 dollars later aangekomen bij hostel Nassan.

Net bericht gekregen van Wayne; zit nog in Pekin en hoopt vanavond 9 uur alsnog deze kant op te komen…hij baalt. Ik ben ondertussen bij ene Norbert aangeschoven; hij gaat vanavond voor me koken; motorrijders onder mekaar hè, die doen dat…?

Iets later dan gepland (geloof ik) aangekomen op Ulaan Baatar.   In Moskou nog steeds geen slurven, dus door de zeikregen naar een bus die ons naar de luchthaven bracht.

Onderweg ‘Not Dead yet’ uitgelezen van Phil Collins, wat een mannetje!

Omdat we wat later vertrokken op Schiphol duurde het niet lang voor we weer door mochten naar de volgende

Ook weer met het trappetje, geen regen dit keer……en na 6 uur landden we veilig op de eindbestemming Ulaan Baatar.

Ik weet niet wat ik heb, maar ik kon niet stoppen in het boek van Nikola Tesla, maar ook deze is verslonden in de 6 uren en heb ik nog een dutje gedaan ook, mooi boek, interessante man zeg!

Nu is het wachten op Wayne die naar zijn zeggen met Air China om 10:50 aan komt…..nog 2 uurtjes wachten…?

Koffer afgegeven, afscheid genomen van Gabriëlle, nu maar hopen dat Aeroflot me niet vergeet op te halen….??