Gisteravond tot een uur of elf bij het kampvuur gezeten….prachtige avond met in de verte bliksem in de bergen..nou ja, heuvels….naar tentje toe waar Wayne al onder de wol ligt….met muts. Wekker wederom op 06:30, maar Wayne was al voor de wekker wakker. Blijkt dat hij last had van beestjes in de slaapzak! Jan heeft gelukkig een spuitbus met zooi wat zou helpen dus wordt een plastic zak gevonden, slaapzak bespoten en in de zak ermee. Na ontbijt wandelen we naar het Amarbayas Galant Klooster wat we met een half uurtje bereiken. Onderweg worden we ingehaald door Archie met de achterblijvers. Klooster blijkt nog gesloten, maar de zij ingang blijkt wel open. We mogen naar binnen, mét schoenen én we mogen fotoos maken. Er zijn helaas nog geen monniken, maar rond half elf komen er een stuk of tien binnen. Snel een paar fotoos en snel de trap op naar het gouden beeld. Foto maken van de naastgelegen stoepa (stupa?) en gauw terug naar Archie. Laatste kans om bovenop te zitten en die neem ik. Jan rijdt de 40 km terug over landwegen. Net voor we weer op asfalt zijn wordt gestopt voor lunch.   Er wordt door Philip, Jim en Judith iets bekonkeld….blijkt dat ze een manier bedenken de chauffeurs en de gids een fooi te geven…..    

Tegen zessen maken we ons klaar voor de laatste bushcamp van deze trip;  Jim en Jan bekijken de werkzaamheden van een afstand onder genot van een biertje.     

Wakker geworden met het geluid van George, onze oud-Joegoslaaf, die uit zijn land vluchtte op 25-jarige leeftijd.  Toen ik hem vertelde dat ik het boek van Nicola Tesla gelezen had gingen zijn ogen stralen van trots.   George reist met zijn harem van 3 dames; Judith, Sue en  zijn vriendin Sarah.   Een belezen man met een geschiedenis en een geheel eigen manier van praten….heel bijzonder.       Jan heeft gisteravond al beslag gemaakt en vandaag hebben we spekpannenkoeken….. heerlijk!              We gaan nog eens extra met de lap door alle kisten om de volgende passagiers een schone start te geven.    Voor negenen is het circus onderweg, maar 80 km naar UB, waar we voor middag het hotel bereiken.   Wayne en ik verdwijnen in kamer 305, gelukkig aan de rustige achterzijde.    Binnen de kortste keren hoor ik klassieke muziek schallen; vuilniswagen.      Eerst maar eens douchen; de voetjes hebben al 4 dagen geen water gezien….. 

Met iets schonere voetjes en soortgelijke kleding gaan we op zoek naar het restaurantje waar we eerder zijn geweest en binnen een kwartier zitten we weer op ons vertrouwde plekje.     Wayne een rijkgevulde soep en ik een bord vol met een soep, de typisch mongoolse pasteien gevuld met vlees, iets wat we de afgelopen 3 weken in overvloed gehad hebben.  Met een goed gevulde buik gaan we onderweg om te kijken hoe het met Djengis is…. zo te zien (nog steeds) goed.
Wonderlijk om te zien in deze sterkvervuilde stad; trolleybussen.   Ze doen hun best lamazeggen….. jammer dat er kolen gebruikt worden in de energiecentrales…… Aan de andere kant van het plein doen een aantal heren een poging om een groot reclamedoek op te hangen bij het operagebouw.   In de tijd dat wij daar rondhangen zonder succes….
Terug in het hotel wil de helft van George’s harem met ons op de foto:
Onderweg naar het restaurant voor het laatste gezamelijke diner gebeurt er iets vreemds aan de overkant…we horen een ijselijk vrouwelijk gegil.    We zijn getuige van een (echtelijke?) ruzie tussen een man en een vrouw waarbij de laatste flinke klappen krijgt.   Sam (australische militair) en Sue steken over om poolshoogte te nemen en al snel is een agent ter plaatse om de boel te sussen.      Sue wil de vrouw troosten, maar de agent wil hier niets van weten en met de hulp van onze tolk Maagi wordt ze vriendelijk maar dringend verzoek de scene te verlaten…. Het restaurant is een goeie keuze; allemaal verse spullen en genoeg.   We betalen een vast bedrag en je kunt eten zoveel je wilt voor 35.000 Tugrit, iets meer dan 10 Euro.   Niet veel voor ons, maar je moet weten dat de lunch maar 5000 was…    

Jusith doet namens ons allemaal een woordje een deelt de envelopes uit waar een ieder zijn of haar tip voor de chauffeurs Jan en Chris en de gids Maagi heeft kunnen doen.

Vandaag 20 jaar geleden dat ik mijn huis kocht!