Vanmorgen wakker met stevige krampen.    Naar wc; butter chicken wil eruit en boy, die chili brandt nog steeds!   Krijg mailtje van Sue met verzoek haar presentje van Khoskov meer te openen. Wilde moment bewaren voor thuis om samen met Gabriëlle te doen, maar OK. Er zit een steentje en een stukje hout in gevonden op de oever van het meer….zo aardig.   Ze vraagt of we bereid zijn een koppie koffie te drinken voor ze vertrekt naar Melbourne….nou vooruit. Rond de middag zijn we wederom in Hotel Zaluuchuud en krijgen we al haar aankopen voor de (klein-) kinderen te zien……een hele tas vol zooi, als je mij vraagt.    

Daarna drinken we een heerlijke cappuchino en klokslag 14 uur verschijnt een auto wat voor taxi moet doorgaan en weg is ze.

We nemen afscheid van Judith die tot de 13e blijft om het Naadam festival mee te kunnen maken, het jaarlijkse feest van 11 t/m 13 juli met veel paardenraces, worstelen en…wodka ws…         Terug richting plein lopen we George en Sarah tegemoet, wederom afscheid genomen, op het plein laat een bruid en bruidegom zich fotograferen voor de grote Djengiz Kahn in het parlementsgebouw,

Wayne wisselt zijn laatste Tugriks voor we afreizen naar het museum van slachtoffers van politieke vervolging.   (tienduizenden boeddistische monniken zijn in de 20-er jaren vorige eeuw afgeslacht nadat Rusland (toen nog Sovjet Unie) de mongolen ‘bevrijdde’ van de chinese overheerser.   Helaas pindakaas, museum gesloten en gezien de staat van het gebouw zien we het niet snel meer openen ook in de nabije toekomst.    Terug op het plein fotograferen we nog een aantal fotogenieke mannen en vrouwen in traditionele kleding.
Om zes uur hebben we een afspraak met ms. Nassan en ik krijg mijn 5 US Dollars sleutelgeld terug.  Ze beloofd een taxi te regelen morgenochtend 6 uur om ons naar het vleigveld te brengen.     Op naar ‘ons’ restaurantje voor het laatste avondmaal, ­

ik koop wat lekkers voor bij de koffie,

we lopen samen nog een straatje om langs het Dinosaurus museum en keren terug naar de kamer.  Buiten is het nog steeds druk; veel getoeter en gedrang. ­   Bakkie koffie mét cake en bedje toe…..    morgen 15 uur onderweg en we zijn weer thuis….

Na het laatste gezamelijke ontbijt nemen we voor de laatste afscheid van onze medereizigers en tegen twaalven zijn we onderweg naar ms. Nassan.  

Ze lijkt ons te verwachten, maar heeft zo 123 geen kamer voor ons en vraagt of we de tassen even in de dormitory willen plaatsen….prima.    Wayne helpt haar nog even herinneren aan het feit dat ze mij nog 5 Dollar verschuldigd is voor sleutelgeld van de vorige keer.   Ze zegt Yes, Yes…..we zullen zien…. uit de kamer waar we 3 weken geleden zaten hoor ik Engels met een Nederlands accent.   Jongedame uit Assendelft en (oudere) heer uit Andijk.   Zij net aangekomen, hij al 7 jaar in Mongolië en zal haar door het land gidsen met zijn Pajero…het mag wat kosten.

Ze zeggen dat je op mekaar gaat lijken als je langere tijd met mekaar omgaat…geloof er niks van!

Hier staan we bij het zgn ‘Winter Palace’ na een stukkie wandelen vanuit het centrum.    We hoopten een uitzichtpunt te vinden, maar hebben de moed opgegeven….    Onderweg kwamen we een karavaan tegen uit de tijd van de zijderoute.     

Richting het station van Ulaan Baatar zien we goed wat de gevolgen zijn van de leegloop van het platteland; nieuwe flatgebouwen, de één na de ander.    

• Stations vind ik vaak mooie plekken.  Vaak zijn het plaatjes van gebouwen zoals zoveel uit het stoomtijdperk, maar deze was vrij sober… maar goed, het is wél de plek waar de TransMongolianExpress stopt.  Terug naar ms. Nassan kopen we yoghurt en muesli voor ontbijt morgenochtend en worden we verrast met het aanbod van een andere, mooiere kamer, helemaal voor ons alleen!   Om 19 uur pikken we Jim op in het Zaluuchuud Hotel om in het indiaanse Namaste restaurant te eten.    Heerlijke butter chicken voor Dirk, Palak Paneer voor Wayne (spinazie met kaas) en een groente Biriany voor Jim (soort van nasi, maar dan op zijn Indiaans).    Niet veel later zien we de gezichtjes van Philip, Melanie en Sam, Yoori, Rebecca, Jan, Chris, enz… ook voor dit restaurant gekozen toevallig.   Terug lopen we weer over het Dzjengis Khan plein terug naar huize Nassan.    

Gisteravond tot een uur of elf bij het kampvuur gezeten….prachtige avond met in de verte bliksem in de bergen..nou ja, heuvels….naar tentje toe waar Wayne al onder de wol ligt….met muts. Wekker wederom op 06:30, maar Wayne was al voor de wekker wakker. Blijkt dat hij last had van beestjes in de slaapzak! Jan heeft gelukkig een spuitbus met zooi wat zou helpen dus wordt een plastic zak gevonden, slaapzak bespoten en in de zak ermee. Na ontbijt wandelen we naar het Amarbayas Galant Klooster wat we met een half uurtje bereiken. Onderweg worden we ingehaald door Archie met de achterblijvers. Klooster blijkt nog gesloten, maar de zij ingang blijkt wel open. We mogen naar binnen, mét schoenen én we mogen fotoos maken. Er zijn helaas nog geen monniken, maar rond half elf komen er een stuk of tien binnen. Snel een paar fotoos en snel de trap op naar het gouden beeld. Foto maken van de naastgelegen stoepa (stupa?) en gauw terug naar Archie. Laatste kans om bovenop te zitten en die neem ik. Jan rijdt de 40 km terug over landwegen. Net voor we weer op asfalt zijn wordt gestopt voor lunch.   Er wordt door Philip, Jim en Judith iets bekonkeld….blijkt dat ze een manier bedenken de chauffeurs en de gids een fooi te geven…..    

Tegen zessen maken we ons klaar voor de laatste bushcamp van deze trip;  Jim en Jan bekijken de werkzaamheden van een afstand onder genot van een biertje.     

Wakker geworden met het geluid van George, onze oud-Joegoslaaf, die uit zijn land vluchtte op 25-jarige leeftijd.  Toen ik hem vertelde dat ik het boek van Nicola Tesla gelezen had gingen zijn ogen stralen van trots.   George reist met zijn harem van 3 dames; Judith, Sue en  zijn vriendin Sarah.   Een belezen man met een geschiedenis en een geheel eigen manier van praten….heel bijzonder.       Jan heeft gisteravond al beslag gemaakt en vandaag hebben we spekpannenkoeken….. heerlijk!              We gaan nog eens extra met de lap door alle kisten om de volgende passagiers een schone start te geven.    Voor negenen is het circus onderweg, maar 80 km naar UB, waar we voor middag het hotel bereiken.   Wayne en ik verdwijnen in kamer 305, gelukkig aan de rustige achterzijde.    Binnen de kortste keren hoor ik klassieke muziek schallen; vuilniswagen.      Eerst maar eens douchen; de voetjes hebben al 4 dagen geen water gezien….. 

Met iets schonere voetjes en soortgelijke kleding gaan we op zoek naar het restaurantje waar we eerder zijn geweest en binnen een kwartier zitten we weer op ons vertrouwde plekje.     Wayne een rijkgevulde soep en ik een bord vol met een soep, de typisch mongoolse pasteien gevuld met vlees, iets wat we de afgelopen 3 weken in overvloed gehad hebben.  Met een goed gevulde buik gaan we onderweg om te kijken hoe het met Djengis is…. zo te zien (nog steeds) goed.
Wonderlijk om te zien in deze sterkvervuilde stad; trolleybussen.   Ze doen hun best lamazeggen….. jammer dat er kolen gebruikt worden in de energiecentrales…… Aan de andere kant van het plein doen een aantal heren een poging om een groot reclamedoek op te hangen bij het operagebouw.   In de tijd dat wij daar rondhangen zonder succes….
Terug in het hotel wil de helft van George’s harem met ons op de foto:
Onderweg naar het restaurant voor het laatste gezamelijke diner gebeurt er iets vreemds aan de overkant…we horen een ijselijk vrouwelijk gegil.    We zijn getuige van een (echtelijke?) ruzie tussen een man en een vrouw waarbij de laatste flinke klappen krijgt.   Sam (australische militair) en Sue steken over om poolshoogte te nemen en al snel is een agent ter plaatse om de boel te sussen.      Sue wil de vrouw troosten, maar de agent wil hier niets van weten en met de hulp van onze tolk Maagi wordt ze vriendelijk maar dringend verzoek de scene te verlaten…. Het restaurant is een goeie keuze; allemaal verse spullen en genoeg.   We betalen een vast bedrag en je kunt eten zoveel je wilt voor 35.000 Tugrit, iets meer dan 10 Euro.   Niet veel voor ons, maar je moet weten dat de lunch maar 5000 was…    

Jusith doet namens ons allemaal een woordje een deelt de envelopes uit waar een ieder zijn of haar tip voor de chauffeurs Jan en Chris en de gids Maagi heeft kunnen doen.

Vandaag 20 jaar geleden dat ik mijn huis kocht!

Na het eten gisteravond hwordt het kampvuur verstoord door de regen. Was al wat warm en drukkend weer, heel wat anders dan bij het meer afgelopen dagen. Wayne en ik trekken ons tactisch terug in de tent waar we al gauw in slaap sukkelen….vroeg nachie dus. Vanmorgen half zes wekker, ontbijt maken. Eieren pellen, fruit snijden, water koken en Wayne ruimt de tent op. Half negen is het circus klaar om te vertrekken voor de 400 km asfalt. Eerst nog een foto van een aasgier en even later zien George en ik wederóm twee kamelen (2 bulten) tussen de bomen Tijd geleden dat we zo snel zoveel kilometers kunnen maken. Plan vandaag is om klooster te bereiken en morgen pas te bezichtigen.