Na het ontbijt begonnen met de auto te wassen: morgen inleveren in Christchurch.   Daarna bakkie thee gedronken met Stephanie en John gebeld; we zullen elkaar ontmoetenbij Joan,  zijn moeder van inmiddels 86.  Ze woont sinds een paar weken in een aanleunwoning.   Haar man Angus is in 2005 overleden.    Lekker zitten teuten met haar, ouwe koeien uit de sloot gehaald en toen was het tijd voor haar kerstlunch.    We besloten met haar op te lopen tot de gezamelijke ruimte waar meerdere bewoners al aangeschoven waren toen we in het Nederland begroet werden door ene Bep Ruiter van de Korte Weg die hier al zo’n 20 jaar werkt als begeleidster.    We waren dus vrijwel buren geweest en kende veel mensen.    Toen ik me herinnerde dat ik een klasgenoot Hans Ruiter had die op zijn 16e met zijn brommer is verongelukt onder een trein bij de melkfabriek bleek dat haar broer te zijn……kleine wereld toch.                             In de auto weer richting Christchurch.  Onderweg geluncht in Rakaia en ’s middags rond drieën liepen we door de gehavende stad.  We wisten uiteraard dat er nog eea moest gebeuren sinds de aardbeving in 2010, maar dat er nog zóveel werk was hadden we niet verwacht.    Overal bouwputten, lege plekken en hier en daar al gebouwen vervangen door nieuwe.                                Eén uur waren bij Wicked om de auto in te leveren waar we het vrolijke nieuws kregen dat de barst in de voorruit ons 450 NZ Dollar ging kosten….pffffff        Nou ja, om twee bracht ene Garry ons naar het vliegveld die ons onderweg vermaakte met zijn verhalen over de aardbeving en zijn kennismaking met een Nederlandse dame die zich voorstelde met ‘mooie benen’.                  Keurig op tijd vertrokken we naar Mebourne met Richard Branson’s Virgin Airline waar we twee uur later doorgingen naar Adelaide.                     Hier stond Helen ons op te wachten terwijl Wayne rondjes reed om de parkeerkosten te drukken.   Na rondje 3 konden we instappen en waren we onderweg naar Wattle Street.   Onderweg naar de Adelaide variant van Den ilp gereden; allemaal verlichtte huizen in 1 straat.

Heerlijk geslapen in de zachte bedjes, ontbijtje en on de road again. Eerst eens kijken of Kelvin thuis is….helaas, niemand thuis. Hond komt ons kwispelend verwelkomen en geeft haast geen kans om een briefje achter te laten….aandacht!!! ??
Door naar de buurman; Bruce Williams, vader van Kelvin, ook niet thuis….zullen naar hetzelfde feestje zijn….not to worry, we hebben er nóg een Bruce, Ahearn dit keer. Bij Bruce hebben Mir en ik destijds geholpen op de schapenboerderij. Op naar mt. Somers. 30 km later staan we in de General Store van mt. Somers waar een dame Bruce kent maar geen idee heeft waar hij zou kunnen wonen. Vanachter een stelling heeft iemand gehoord dat ik Bruce Ahearn zoek en doet de route uit de doeken. Bruce moest wel even twee keer kijken wie die vent was met zijn grijze koppie, maar wist al snel wie Dirk was.

Er werd koffie gezet door zijn vrouw Margarita, zoon Patrick en dochter Kate waren thuis, oudste dochter studeerde in Christchurch. Vriend Robert Schikker werd gebeld, kwam gelijk, ook getrouwd inmiddels, vader van 2, broer Victor ook getrouwd, ook vader van 2.

Bruce is al 10 schapenboer af, heft boerderij en land verkocht en leased zijn land waar kalveren worden opgefokt tot melkkoeien. Minder werk en meer inkomen, well done Bruce!
Binnen de kortste keren was het 6 uur, hoogste tijd om afscheid te nemen en boodschappen te doen, want we hadden aangeboden te koken vanavond. Weer ons succesrecept gemaakt; pasta met 2 soorten kaas, spek, champignons en spinazie. John kwam nog met een boek van een Nederlandse journalist en motorgek Cornelis van der Heuvel. Deze man was zijn inspirator voor het museum.

Zaterdagochtend. Voor de tweede keer wakker geworden in Fairlie. Nog een tijdje staan kletsen met ‘Dutchie’, de man van de campingdame. Hij heeft tijdens de bouw van ‘Lilybank Lodge’ de elektrische installatie aangelegd en wist ook wel eea van de plek af. Verder ging de reis via Geraldine richting Methven. Onderweg bakkie gedaan op een rustig plekkie waar achter de bomen de bijen druk bezig waren met hun bestuivingstaak.
Bekende namen kwamen op de borden als mt. Somers en mt. Hutt. Rond éénen stonden we in downtown Methven met John mcKay te kletsen (aan de telefoon weliswaar) die ons uitduidde waar hij en zijn vrouw Stephanie tegenwoordig te vinden zijn. Een kwartiertje later werden we zeer warm en gastvrij onthaald en zaten we samen een Amerikaanse meneer Jay aan de lunch. Wat een feest om na zoveel jaren zo ontzettend welkom te zijn. We kregen het gastenverblijf toegewezen en mogen zolang blijven als we maar willen.

’s Middags zijn we met Jay, die voor een Nederlands zadenbedrijf Pop Vriend werkt, de gewassen langs gereden die John voor hun teelt.

We hebben een lesje hybride telen gekregen waarin ons uitgelegd werd dat waar vroeger de groenteplanten zichzelf bestoven, tegenwoordig gebruik gemaakt wordt van een combinatie van mannelijke en vrouwelijke planten waardoor de bestuiving (weer met hulp van bijen) richting 100% gaat en dus meer opbrengt dan de eerdere methodes.

Het onderscheid tussen de mannetjes en vrouwkes was duidelijk te zien.
Zojuist komt Jan Voogd binnenvallen op zoek naar een aansteker, ook kennis mee gemaakt, leuke vent, stelde voor te gaan koken voor we weer gaan….goed plan,Jan!                                                               Het oude huisje waar we in ’91 woonde staat er nog steeds!!   Wel eea aan opgeknapt gelukkig.

                                   John is bezig een museum in te richten met motoren, hij heeft er al heel war verzameld.

Vader Angus mcKay is in 2005 overleden, met Pickup truck kerkhof op en even gedag gezegd.

John heeft na ons vertrek in ’92 niet stil gezeten. Hij is onderdeel geworden van South Pacific Seeds, waarvan hij de managing director is en leiding geeft aan zo’n 50 man vast en nog eens zoveel los tijdelijk personeel. In totaal zijn er zo’n 240 bedrijven die hun zaden leveren aan SPS.

Een heel verschil met 24 jaar geleden toen John alleen zijn eigen bedrijf had en net het bedrijf van Stephanie haar ouders had overgenomen. Hij heeft alles nog steeds, doet-ie er ook nog ‘bij’……pfffff
John en Stephanie zijn nog steeds dezelfde mensen, nog altijd even bescheiden en bereid een ander te helpen. Zo vertelde hij met de aardbeving van Christchurch 24 van zijn mensen een aantal dagen beschikbaar heeft gesteld om oa een kippenboerderij op te lappen en reddingswerkers van eten te voorzien.  Ze wonen sinds 2004 niet meer op Willamette Farm.

’s Avonds zijn we naar een restaurant gegaan aan de Rakaia Gorge, prachtplekkie en lekker gegeten!

Weer is een stuk beter dan gisteren, windstil en zonnig dus reden voor een tweede pogqing om mount Cook in volle glorie te zien. We hadden het plan om weer naar boven te rijden. Dat plan standde bij de zalmboer. Vanuit daar is er ook een punt waarvanaf men de top goed kan zien.

Top was in nevelen gehuld dus besloten niet verder te gaan maar een mooi plekkie aan lake Tekapo te zoeken. Via een gravelroad is dat prima gelukt, schitterend zicht op het meer en het enige geluid kwam van de vogeltjes.

Dirk wist zich toch bijna helemaal zeker te herinneren dat ze aan het einde van dit meer een paar dagen bij een hertengeweioogster* hebben gewerkt. Even zoeken op maps.me en aan de overkant van het meer ligt  Lilybankroad. Toen ging het licht volopaan bij Dirk. Boeltje ingepakt en op haar de andere kant. Weg werd steeds slechter . Bij een paar mannen toch maar gevraagd of dit de weg was naar Lilybankfarm. Yis(kiwi’s vervangen de e door de i  en vv) Één van de mannen gaf heel duidelijk aan dat het geen goed plan zou zijn om de oversteek met de auto te maken. Eh….oversteek. Ja over de rivier. Ooooooooo. We zien wel. Op enig moment hield de weg op. Één blik op de rivier deed ons besluiten om per voet verder te gaan. Dirk bergschoenen aan, ik op de slippers. Waarschijnlijk is de rivier in de lente 1 grote stroom,nu waren het allemaal redelijk smalle stroompjes maar met behoorlijk diepe stukken.

We hebben heelhuids de overkant bereikt, sommige met soppende sokken?. Een oprijlaan van een behoorlijke lengte bracht ons naar een poort van een onbehoorlijk groot huis aka lodge.

Dirk wist heel zeker dat dit niet het juiste huis was. Verder op zagen we nog wat bouwsels staan., bleken schuren te zijn met daar achter een huis.  Daar stond een jonge vrouw. Dirk hele verhaal verteld. Helaas wist zij niet zo heel veel omdat ze er pas 4 jaar woonde. Wel wist ze de geschiedenis van de lodge. Ooit gebouwd in opdracht van Tommy Suharto. Ja 1 van de zonen van….Waarde 7.5 miljoen NZ dollars (allemaal eerlijk verdiend door hard werken) Plan was om er de superrijken te laten bijkomen van alle sores. Óf ze hebben geen sores óf ze hebben het geld niet. Wat dan ook het liep voor geen meter. Hij heeft het verkocht. Aan een vriend. Voor 1 hele nz dollar.En nu? Staat het stof te verzamelen. Weer terug bij de auto hebben we elkaar getrakteerd op limonade…gewoon uit de supermarkt. Inmiddels had de klok al 6 keer geluidt. Besloten om weer te overnachten in lovely Fairlie. Supermarkt was dicht toen wij aan kwamen en gelukkig zit er een Chinees. Maaltje besteld, dochtertje van de eigenaar heeft ons tijdens het wachten bezig gehouden met allerlei spelletjes die haar steeds weer lieten schateren. Tentje opgklapt en lekker slapen.

Vanmorgen vertrokken van Pukekura. Na een dag lang regen is het weer een verademing de zon te mogen zien… Gisteravond kennis gemaakt met Julian en Eva. Ook zij zijn begin September vertrokken maar Aus, nu in NZ en voor oud en nieuw weer thuis. Erg leuk stel waar we een goed deel van de avond hebben doorgebracht. Hij werkt bij secrid en zij werkt in de zorg met autisten. Ze kwamen met een paar leuke tips.
1 ervan was dat we een helicoptervlucht móesten doen over Fox Glacier, mja…..880 Dollar voor 30 minuten vonden we wel wat rich….
In plaats daarvan gewandeld richting gletsjer

….ook leuk. Kosten? Nada!     Op het parkeerterrein stond een Wicked met grappige spreuk:

Vanavond het 55 jarig bestaan van Gabriëlle gevierd door een heerlijk happie uit eten hier in het ‘Last Restaurant’, niet verkeerd!!!

Morgen plannen om naar Jackdon Bay af te reizen, dit was weer een tip van 2 meiden (1 hollandse en een spaanstalige) die we in Wharariki Beach ontmoet hebben.