Na het ontbijt is Dirk met de wippersnipper(???) aan de slag gegaan. Omdat het onderdeel niet origineel is, waren er wat aanpassingen nodig. Ding doet het weer als de beste. Daarna de start van de Sydney to Hobart (Tasmanië) zeilrace gezien. Ze vertrekken vanaf Sydney haven en gaan zonder pauze door naar Hobart.
De verwachting is dat de eerste zeilboot ongeveer 38 uur nodig heeft om daar aan te komen.
Bij Lara en Andrew (dochter en schoonzoon van W&H) moesten er wat takken worden weg gezaagd om ruimte te maken voor de toekomstige veranda. Daarna nog even zitten kletsen. Daisy Mea is gelukkig behoorlijk gegroeid. Ze begint al neigingen te krijgen om zich om te draaien en lacht hartveroverend.
De dag begon goed. Na het ontbijt kregen wij de eerste kerstcadeautjes, Dirk een zakje macademianoten en een boek over Matthew Flinders. Hij heeft de verraderlijke kust van Australië in beeld gebracht. Het schijnt dat zijn kaarten 1 op 1 gebruikt kunnen worden met huidige satelietkaarten. Ik heb een zakje chocoladenoten, een kalender en een agenda gekregen.
Met een volgeladen wagen rond het middaguur gearriveerd bij Dianne en David. Het was al behoorlijk warm.
Alles uit de auto en in de koelkast, vriezer of onder de kerstboom geplaatst. Drie van de 4 dochters van David waren er al, de vierde wordt in de loop van de middag verwacht.
We zaten nog niet of het buffet werd opgemaakt en de bier en wijnflessen aangebroken.
Heerlijk gegeten. Toen was het tijd voor de kerstcadeaux. Gelukkig waren voordat we wisten van dit kerstfeest al zo kien om te bedenken dat typische nederlandse dingen wel leuk zouden zijn als bedankje. Han is zo lief geweest om de spullen te kopen en op te sturen. In het pakket stroopwafels, speculaasbrokken, een kaasschaaf en verjaarskalender. De familie doet aan christmas crincle, vergelijkbaar met lootjes trekken voor sinterklaas. De gastvrouw (Dianne) is gek op garagesales. Daar heeft ze het perfecte kerstcadeau voor de nederlandese gasten gevonden:
Op enig moment hebben wij onze cadeautjes gegeven. De stroepenwaffels waren, zoals verwacht, een groot succes. Dirk heeft een autobiografisch boek over Phil Collins en een blik koekjes gekregen. Ik een heerlijke bodymist…lekker voor tijdens het reizen.
Helen had haar eigen plan getrokken en voor iedereen een klein cadeautje gekocht en daarbij een toepasselijk rijmpje gemaakt. Ook hier waren wij niet vergeten. Mooie australische kalenders gekregen. Inmiddels waren ook Zoë (de oudste dochter van David) en haar vriend Zack gearriveerd.
Spel…….
??? had gembermannetjes en bonbons gemaakt.
Rond 21.30 weer richting Wattlestreet.
Bijzonder dat je als buitenstaander (tenminste ik) aan dit soort familieaangelegenheden mag deelnemen. Ook bijzonder om te zien dat iedereen het goed met elkaar kan vinden en er naar hartelust geplaagd wordt.
Omdat we gisteren nog niet alle noodzakelijke dingen van het lijstje hebben kunnen kopen de winkels in Sempahore bezocht. Bottlebrush plantjes voor Helen gescoord.
Er staat nu nog maar 1 ding op het lijstje: de wegenkaart voor Sanne! Op kracht gekomen met een heerlijke Vietnameese soeppie. Bieb was al dicht. Gelukkig deed hun wifi het nog wel helaas was het signaal niet sterk. Het filmje is te groot voor het blog, dus dat houden jullie nog te goed.
Na het avondeten de fotos van New Zealand bekeken. Tijd vliegt echt het lijkt allemaal zo lang geleden terwijl er nog geen 37 dagen tussen zit.
Helen bood aan om DurkeyTurkey naar de kerk te brengen zodat hij de kerst is bij zou kunnen wonen. Jetleg is nog wel aanwezig dus geen gebruik gemaakt van het aanbod.
1ste kerstdag gaan we doorbrengen bij David en Dianne (oudste zoon van W&H en schoondochter)
Na het ontbijt zwemkleding aan en op naar het strand voor onze kerstgroet.
Dirk heeft het script geschreven, Wayne met de ? en Helen de regiseusse. We hadden maar 2 takes nodig. Kortom recept voor een oscarwaardig filmpje.
Na nog even wat rond gespetterd in zee te hebben bracht Helen ons naar een shoppingmall waar we wat last minut kerstshopping hebben gedaan. Aan winkels geen gebrek en de drukte viel me alles mee zeker vergeleken met Arnhem een paar jaar geleden daar kon je gewoon over de hoofden lopen. Taxi Helen stond op de afgesproken tijd en plek om ons weer rnaar Wattlestreet te rijden. John en Diane (zoon en schoondocher van W&H) hebben ons uitgenodigd om na de tea (avondeten) bij hun een zelfgebrouwd biertje te komen doen en eventueel gebruik te maken van het bubbelbad. Na ongeveer 25 minuten kwamen we aan…..nog steeds in Adelaide.
Ook hier weer allerhartelijkst ontvangen net zoals heeeeel lang geleden in Elliston.
John, Diane and Charlie’s
Charlie (zoon van J&D) heeft een nieuwe naam voor Dirk …. DurkeyYurkey (net geen Dirty Dirkie). Hij zat lekker in het bubbelbad zijn kunsten te vertonen.
Diane had wat hapjes gemaakt en het bier van John stond koud in zijn eigen brouwerijtje/mancave.
John’s Hideout
Toen de muskieten wel heel erg amoureus werden zijn we naar binnengegaan zonder gebruik te hebben gemaakt van het bubbelbad.
De wekker deed het en om 9 uur stonden we in het kantoor van John waar Sally, de zus van Kelvin werkt voor SPS (South Pacific Seeds)en zou best eens kunnen weten waar hij is. 1 Telefoontje en we wisten het…..gewoon thuis in Methven. Ook hier was de ontvangst weer hartelijk en werden de herinneringen opgehaald.
Kelvin Williams
Ook nog bij de vader van Kelvin langs geweest. Hij woont naast Kelvin dus dat was een makkie. Gek op auto’ s en in het bijzonder op Citroën. In de garage staat een nagelnieuwe Porsche GT4. Schijnen er maar 1000 van gemaakt te zijn waarvan er 4 in NL op de schroothoop zijn terechtgekomen nadat ze van een vrachtwagen waren gevallen. Of Dirk zin had in een ritje. Kijk, dat hoefde geen tweede keer gevraagd te worden. Soepel kroop hij op de bijrijderstoel om in de chauffeursstoel terug te komen. Rondom blij.
Porsche GT4, hatsaflats.
Daarna naar het Citroën museum. Dit is gewoon een schuur waar een stuk of 7 auto’s staan.
Citroënmuseum van vader Bruce
Citoën B2 auto chenille is 1 van de zeldzamere exemplaren. Ook staat er een traction avant 2 cx-n q , 1 diesel citroën uit 1933 (daarvan zijn er slecht 3 op de hele globe) ze maken herrie, roken als een tierelier maar zijn niet vooruit te branden. Ook staat er een 1924 coupé boattail. Deze is gerestaureerd in Nederland en staat dus nu in een Nieuw Zeelandse schuur.
We kregen de uitnodiging om mee te gaan naar Motunau en daar op krab te vissen en te blijven slapen. Besloten om het niet te doen. Tijd is toch wel wat krap en we vonden het ook niet netjes tegenover John en Stephanie.
Thuis gekomen gingen DirkJan en Jan de financiële en praktische zaken voor de eerste auto van Jan regelen in Ashburton. Stephanie en ik hebben het onkruid een gevoelige slag toegebracht. Om zeven uur kwamen de heren triomfantelijk binnen; auto was gekocht. Het was niet van een leien dakje gegaan…. ze dachten bij de Ashburton RABO zowel een verzekering als het geld wel eventjes te regelen, nou….dacht het toch van niet! Voor een verzekering werden ze verwezen naar FMG en geld konden ze pinnen….zeiden ze…. FMG kon ook niet helpen, maar belde wel een nummer waar Jantje zo’n 20 minuten ondervraagd werd én aan het einde van de rit de auto verzekerd had. Nu alleen nog geld…..makkie zou je denken…..daggutnihè….. Creditcard wilde niks geven, 4 ATM’s afgeweest, niks. Toen met het idee gekomen geld over te maken van spaar- naar lopende rekening…goed idee, maar heb je internet voor nodig. Vonden ze uiteindelijk bij een lokale kroeg, dan maar biertje kopen…. OK, geld staat erop, biertje op, proberen maar weer….niks…..watgotv…..nou ja zeg….
Komt Jannenman met helder momentje….pinnen buiten Europa aanzetten….jawel! Weer naar kroeg, weer een…neeeeee, pinnen aanzetten en…….jawelhoorrrrrr…..kassa!
Op naar Reefstreet 69, afrekenen en…..Oja, overschrijven…..dat kan online….moet je wel even het rijbewijsnummer ingeven van de vorige eigenaar….ja, dié is overleden, daarom wordt de auto verkocht…..zucht….. De verkopende dame (dochter van) geeft Jan de sleutels en beloofd morgen naar het postkantoor te gaan om eea te regelen…..pfffff…..klaar!!
Terug bij Stephanie heeft John gebeld pas om half negen thuis te zijn, maar dan zitten we ook aan de gemarineerde kip mat chinese groente, heerlijk!
Gabrielle, Dirk, John, Stephanie en Jan
Na het eten heeft John nog een paar trucjes waarbij Jan de chocola uit een bordje bloem mag happen…erg grappig.. Ook verteld hij een mopje waarbij twee hondjes aan elkaar vast blijven zitten en de veearts gebeld moet worden die het advies geeft de hondjes te bellen….??
Onrustig nachtje, het ging me toch een partijtje waaien zeg, poei! Even na negenen waren we weer onderweg. We kwamen in eerste instantie niet verder dan het postkantoor waar weer een stempel werd gescoord op de wegenkaart. Prachtig zonnig weer weer en de koers was Omarama. Onderweg weer even gestopt bij weer zo’n enorm grote regeninstallatie.
Beregeninstallatie anno 2016
Dat zijn hier van die semi-permanente dingen op wielen die het hele weiland bedienen en gekoppeld aan een ondergrondse leiding. De percelen zijn dus ook in de vorm van…..een cirkel, jawel! Slimme jongens, die NZ boeren….
In Omarama aangekomen meteen naar het zweefvliegveld waar we al snel begrepen dat er vandaag niet gevlogen kon worden wegens de (te) harde wind……jammerrrrrrr…..
In Twizel boodschappen gedaan bij de Four Square en de lunch bestond uit een heerlijk broodje Kebab van een origineel turkse familie die al 10 jaar met veel plezier in NZ woont, zo begrepen wij tijdens de bereiding.
Door voor een look naar mt. Cook, dus naar Lake Pukaki. Wat een plaatje van een meer weer!!
Lake Pukaki
Van de navigator leerde ik dat de melkachtige turqoise kleur wordt veroorzaakt door de aanwezigheid van gruis in het smeltwater…? Enniwee, het is een lustvoortoog.
Door ging de reis, langs het meer naar mt. Cook, 55 km verder…. Halfweg begon het te miezeren, ging over in spatteren, toen dikke druppels, regen en eenmaal aangekomen hadden we hagel en van de hele mt. Cook was niets te zien, nog geen glimpje!
mt. Cook…. ergens….in de mist…
En dat voor de grootste berg in NZ…..tsssssss.
Rondje door het informatiecentrum gelopen, lekker warm, nog wat fotoos van sir Edmund Hillary mogen bewonderen en het padje weer terug gereden met het idee bij Lake Tekapo te gaan overnachten, maar daar aangekomen zeek het weer van de hemel….bah, geen zinnin….doorgereden weg van de bergen en zowaar…het zonnetje ging weer schijnen in Fairlie, dus daar ons dakpaleisje weer uitgeklapt.
Keurig op tijd op het perron van het station van Dunedin, op het punt om de tickets te halen, gaat er een alarm af. Niemand begon te hollen of raakte in paniek. Wij al helemaal niet. Toch werden we met ze allen naar buiten gebonjourd. Dirk maakte van de gelegenheid gebruik om het mooie renaissance gebouw vanaf alle hoeken op de gevoelige plaat vast te leggen. Duurde niet lang of we mochten weer we naar binnen…..geheime geplande BHV oefening. Klokke 09.31 vertrok de trein.
Taieri Gorge Railway
Wagons zijn nog redelijk in originele staat.
Voordat we het eindpunt zouden bereiken moesten we door 10 tunnels en over een aantal bruggen. Één daarvan is net zo hoog als de brug bij Queenstown waar vanaf wordt gebunyjumped door lui die een adrelanine gebrek hebben.
Aan het einde gaat de locomotief van de voorkant naar de achterkant ( dan voorkant) van de trein en begint de terugreis. Ergens halfweg staat een vakantiehuisje voorzien van no electra, no warm water, nowifi wel een bushtub* en rust tussen de 4 treinen door.
Wanneer men daarheen gaat kan men tot een tunnel komen. Daarna worden de spullen op een lorrie? ( zo een karretje wat je in beweging krijgt door een handel op en neer te bewegen) geladen. Vervolgens gaat het hele spul door de tunnel om aan de andere kant het spul af te laden en naar het huis gebracht. Om ongelukken te voorkomen hebben ze het spoorboekje. Ook dit is weer een aanrader. Al met al ben je 4 en een half uur onderweg.
Are we there yet??
Na de treinreis het settlersmuseum ingegaan. Aanrader.
We hadden de keus om nog 1 nacht in Dunedin te blijven of aan het einde van de middag door te gaan naar Oamaru te gaan. Oamaru? Van de de steampunk? Precies en de blauwe pinguin. Die komt hier na zonsondergang aan wal om haar kuiken eten te geven.
Jurian had ons de tip gegeven om vooral niet naar het betaalde kijken te gaan maar naar de camping want daar lopen ze gewoon overheen. Gewoon? Dat leek ons wat ongewoon een pinguin die door de tenten en campers loopt om het kuiken eten te geven. De schijvers van de lonley planet maken het nog bonter, die hebben pinguinS door de winkelstraat zien lopen.
Enfin wij naar de schitterende zonsondergang zitten kijken en wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten. En toen kwam er 1 het water uit en hobbelde via de keien naar ons toe, rook onraad en bleef staan. Inmiddels waren er nog zeker 10 bijgekomen die dit voorbeeld allemaal volgden.
Pinguins at Oamaru… zie je ze???
Je hoorde ze allerlei geluidjes maken. Mijn fantasie hoorde moeder tegen haar kind zeggen ” effe geduld, de touristen zitten weer in de weg.” Dirk en ik zijn toen maar heel zachtjes opgestaan en naar de camping terug geslopen. We zaten voor de keuken toen we een pinguin over het grasveld naar huis zagen lopen. GAAF!!
Dirk heeft gisteren een goede keus gemaakt met deze camperplek. Vol vertrouwen in de kwaliteiten die aan de waterval worden toegekend keek ik vanochtend in de spiegel.
Tis behoorlijk fris vandaag, lijkt wel een herfstdag in Nederland zonder de vallende blaadjes maar met lammetjes. Op weg naar Dunedin hebben we een lam gered . Hij/zij liep langs de weg en het wachten was op een klap onder een auto…. wij de stoute slippers aangetrokken met het idee het beest weer over het hek te zetten, maar de schrik zat er zó in met het zien van onze gezichten dat de weg terug naar de wei zelf gevonden werd….tsssss… Dunedin is volgens de Lonely Planet is dit de verbastering van het Schotse Keltisch Dùn Èideann, later bekend als Edinburgh. Op het eerste oog oogt de stad idd een beetje schots. Vanavond voor het eten de benen gestrekt op het strand wat vlak achter de camping ligt.
Dunedin aan zee
Morgenochtend gaan we van Dunedin naar de Taieri gorge met de trein vv. Plan is om daarna Dunedin te gaan verkennen.
Hopelijk is de camping net zo goed als de plek die Dirk gisteren heeft uitgezocht.
Vandaag verwend met 1 kea, vele dolfijnen, zeehonden, mooie fjorden, mooie wandeling en prachtig weer.
De dag begon om 06.15 met ontbijt, douchen, tent uitruimen kortom de dagelijkse routine. Uurtje later zaten we in de auto naar Milford Sound. Om daar te komen moet je door de Homertunnel* Ingechecked, voucher voor ontbijtbroodje met spek gekregen en 10 minuten later voeren we uit.
Go Orange in Milford Sound
Meteen al een gierend grote, lange, woeste waterval gezien. Hele omgeving is spectaculair. Als mens ben je maar nietig zeker in die omgeving.
Bijna bij de Tasmaanse zee aangekomen komen de dolfijnen op ons af…WOW!
Dolfijnen in Milford Sound
De kapitein vertelde dat dit heel bijzonder was en dat is het ook.
Vlak voor de boot uit van links naar rechts ,op hun buik en op de rug. Soms leek het alsof ze je recht aankeken. Heb de indruk dat mens en dier een geweldige tijd hadden.
Enige tijd later doken ze weer voor de boot op. Volgens de kapitein is het so wie so bijzonder dat ze ze zien maar twee keer op 1 trip schijnt uitzonderlijk te zijn. Het hield maar niet op. Weer iets verder lagen zeehonden heerlijk te zonnen of waren in het water aan het donderjagen. Er waren een aantal kajakers en die konden tot bijna onderaan de rots komen de beesten gaven geen krimp.
Om een beetje bij te komen van alle excitement bracht de kapitein de boot heel dicht bij de waterval. Het schijnt dat wanneer je de nevel van de waterval op je krijgt, je de volgende dag 10 jaar jonger oogt. Je snapt dat ik me bijna helemaal nat heb laten worden. Dirk stond binnen….water schijnt een fotocamera meer kwaad dan goed te doen.
Terug richting Te Anau moesten we voor de tunnel wachten. Was niet erg omdat er een kea op een auto zat.
Kea, sloper van beroep, aangenaam.Komme van dat dak af!!
Kea’s zijn een papagaaisoort en deze specifieke soort leeft alleen in New Zealand. Om wat voor reden dan ook zijn ze gek op het rubber dat rondom een autodeur zit. Met hun snavel maken ze behoorlijke gaten in het rubber. Auto waar zij/hij op zat begon te rijden richting tunnel. Pas vlak voordat de auto de tunnel in zou rijden vloog de kea eraf om bij ons op de tentzak te landen. Alweer pret voor mens en dier alhoewel er geen rubber gesnoept mocht worden. Eerste stop nu was de Chasm..?
Wisten wij veel….alles autobussen, vol met aziataten, allemaal kijken…. Eerlijk is eerlijk, ook dit was weer de moeite waard; een rivier heeft zich door de jaartjes heen op zijn/haar gemakkie door de rotsen heen gekauwt…met succes!! Daarna door naar de routburnwandeling. De reserve WOW’s die we in de spaarpot hadden zitten, zijn op. Snel sparen voor andere.
Ook weer een schitterende omgeving.
Uitzicht bij hut op Routburntrack
Overnacht in te Anau.
* tijdens de jaren 30 crisis is het bouwen van de Homer tunnel een werkverschaffingsproject geweest, net als het Amsterdamse Bos. Er vielen tijdens de aanleg 2 doden. Tunnel is eenbaans, heeft een slecht wegdek, ligt onder een helling, wanden zijn onafgewerkt en tunnel lekt (water sijpelt door de rots). De 500.000 jaarlijkse bezoekers staan dus net als wij max 7 minuten te wachten om erdoor te mogen rijden…
:
