De regen die we de steeds hebben weten te ontlopen, hebben we vandaag met terugwerkende kracht alsnog gehad. Dag begon mooi, lekker ontbijtje, was naar de wasserette en door een mooi landschap naar een mindere mooie plek,het mijnmuseum van Cambodja. Museum is opgericht door Aki Rai. Als 10-jarige is hij door de Khmer Rouge als kindsoldaat ingezet. Na de inval van het Vietnamese leger werd hij door ditzelfde leger ingelijfd. Later heeft hij nog voor verschillende onderdelen  van het Cambodjaanse leger gewerkt. Zijn taak  was het onschadelijk maken van de door hemzelf geplaatse landmijnen waarvan veel langs de grens  met Thailand. Op enig moment zag hij hoeveel “schade”  dezelfde landmijnen aanbracht (en nog steeds brengt) aan onschuldige mensen, waarmee ik niet zeg dat het voor de zogenoemde vijand  zijn verdiende loon is.

Wapens dragen wat mij/ons betreft niet bij aan een oplossing. Je kunt je niet voorstellen hoeveel bommen de amerikanen hier gegooid hebben; zo’n 60.000 vluchten met B52 bommenwerpers die per keer 32 ton ellende bij zich droegen….zo’n 2 miljoen ton….leuke handel toch, die wapenindustrie….

Even na de middag stonden we weer buiten; tijd zat en dachten erover om naar de tempel Banteay Srei te gaan.  Eerst een bak rijst met groenten wegsmikkelen.  Aangekomen bij de tempels. Bleek dat we hier voor een kaartje nodig hadden wat alleen in Siem Reap te koop was, niet lokaal….niet handig duzzzzzz.   Brommert omgedraaid en retour Siem Reap, 35 km.   Geen probleem bij mooi weer, maar dat was op, kennen ze wel in Nederland. Eerst maar getankt, rijden.  Na 3 km begon de regen, schuilen dus. Na 10 minuten leek het OK, verder.  2 km verder weer regen, geschuild bij een ECO café(!?), 15 minuten gewacht, verder.   Weer regen, weer schuilen, pffffffff, we waren het zat; rijden en niet meer stoppen.   Weg kwijt natuurlijk, prachtig mooie route binnendoor gereden langs rijstvelden, langs de grote Bayon tempel, langs de Ankor Wat, weer in Siem Reap met geen droge draad meer aan het lijf en de resterende kleding bij de wasserette, hiep hoi!   Maar wél een heerlijk warme douche en droge handdoeken, hiep hoi!

Morgen brommer inleveren, om tien brengt TUKTUK ons naar het vliegveld.

Niet naar de zonsopgang, tis vakantie dus mag het leuk blijven. Gisterenavond eindelijk weer een kop thee en cappuccino gescoord. Op de weg terug werd op s tot 3 keer tot marihuana aangeboden. Alsof we dat niet kennen in Nederland. Vriendelijk doch beslist bedankt. Vanochtend redelijk ontbijtje op en  broem daar gingen we op naar de Bayon tempel. Onderweg nog een paar olifanten gezien, geen wilde maar van die lastdieren waarvan de gemiddelde tourist het ozo leuk vind dat om op te zitten…ik hoop dat ze echt niet beter weten. Tempel was indrukwekkend om te zien. Iedere toren had op iedere hoek het hemelse gezicht van Avalokiteshvara. 

Indrukwekkend hoe men zulke grote,mooie imposante gebouwen konden maken zomder alle hulpmiddelen die de moderne bouwwereld tot de beschikking heeft.En ze staan (in meer of mindere mate) nog steeds. Zouden onze gebouwen er over 300 jaar überhaupt nog staan? Voordat we naar Ta Prohm (bekend van Lara Croft) zouden gaan was het shake tijd. Helaas gooide een behoorlijke regenbui roet in het eten , dus even geduld.  Van een vriendelijke monnik mochten we in de monnikenschool schuilen en zelfs even een siësta doen, wel schoenen uit. Dachten we dat de bui over was, begon het feest opnieuw ….. zucht. Maar aan al het goede komt een eind zo ook aan deze buien. Op naar de shake dame. We hadden ze nog niet betaald of het begon weer te druppelen. Gelukkig was er ook nu een schuilplaats. De apen hadden zoiets van das makkelijk en pakte alles wat los en vast zat. Een jochie is hierdoor zijn ballonen kwijt geraakt,kind gaf geen krimp. Die apen zijn zo handig, slim, ze pakte onze inmiddels lege bekers, trokken het rietje eruit en probeerde het onderste uit de kan te halen. Hoe ze de deksel van de beker afkrijgen hebben ze nog niet door. Apen ander plekje gevonden, komt er een varken voorbij scharrelen. Varken het bos in gescharreld , bui over, wij op de brommer. Wat komt ons op enig moment tegemoet rijden? Een brommer met op de bagagedrager onder de snelbinders een varken gebonden. Of het beest dood of levend was konden we niet zien, we gokken op levend. Weer iets verder brak een een tuktuk in 2-n, chauffeur ging over de kop, inzittende zaten nog in het koetsje. Neeheee..we hebben gisterenavond geen joint gerookt, echt niet. Op naar de Ta Prohm tempel. Het verhaal gaat dat de film Tomb Raider hier is opgenomen. Deze tempel is zo bijzonder omdat er overal bomen door en overheen groeien. Klaar om eindelijk Angkor Wat te gaan bekijken, gaat het weer regenen. Nou ja, was toch etenstijd, bordjes eten besteld, kokosnoot water voor de bestuurder, mooi zitten, dom kijken. Na ongeveer 45 minuten konden we verder. Cultuurbarbaar als ik ben, gaat op den duur iedere tempel  op de voorgaande lijken. Desalniettemin blijft het indrukwekkend. Voor de bui uit naar het hotel dat een zwembad heeft, nog geen keer ingelegen. Lekker gegeten (kan hier ook haast niet anders) en slapen. Afhankelijk van het weer staat morgen het war/landmine museum op het lijstje. 

Vandaag de grote, lange bootreis van Battambang naar SR.

Als we vanochtend de wisten wat we nu weten hadden we de bus genomen.  Maar ja dát was vanochtend om 05.30 niet het geval. Ja, zo vroeg stonden wij naast het bed. Tas ingepakt,naar de bakker, 4 soort  van koffiebroodjes gekocht en toen wachten op de tuktuk die ons naar de boot zou brengen. Om 06.50 was de tuktuk er nog niet maar de hotelmanager had inmiddels een andere tuktukker in geschakeld. Om 06.55 bij de boot aangekomen en meteen in gestapt. We hadden de verwachting dat het een een beetje brede boot zou zijn met stoeltjes. Ehhh nee dus. Smal bootjes met aan weerszijden over de hele lengte een smalle bank. Daar moesten we de komende 8 uur op doorbrengen? kreeg op voorhand al een zere kont. Door de buitenwijken van Battambang richting SR. Op zich best een mooie omgeving. Grote verschillen tussen de huizen, sommige zouden wij al krot beschouwen, sommige hebben zelfs een kleurig tuintje sommige zelf een zonnepaneel (of 2). Bouw is vaak hetzelfde een vierkant, in het midden een open gang van voor tot achter,rechts het slaapvertrek en links de keuken en het sanitair, of andersom.

Het gros van de mensen heeft wel een tv antenne met zo’n lekkere ouderwetse dikke beeldbuis tv.Ook  hebben we varkens gezien met hun stal op het water. Of deze of de NL varkens het beter hebben is een vraag. Na ongeveer 4 uur was het tijd voor een sanitaire stop. Na 14 minuten gingen we verder. Onderweg een hoop zwaaiende kinderen. Een jochie van een jaar of 1 zwaaide zo hard dat ie pardoes op zijn blote billen viel. Met SR in zicht gingen we dwars door een enorm veld waterplanten. Het water leek op spinaziesoep.

En toen moesten we uitstappen. Tot onze onaangename verrassing waren we een kilometer of 20 buiten de stad. Vaste tuktuk tarief is 8US dollar, geen onderhandeling mogelijk. Geen keus, dus betalen. 1 van de jongens van het hotel in PP heeft ons een briefje gegeven met hun nieuwste vestiging in  SR, wij het briefje aan de tuktuk meneer gegeven en zowaar we kwamen op de goede plek terecht. Hotel is idd nagelnieuw,plastic zit nog om de matrassen en de lucht van nat cement is niet te missen. Er is rekening gehouden met de westerse tourist, douche en wc hebben ieder een eigen ruimte. Prijs voor deze luxe? $25,-.Ja bonjour. Gelukkig hadden we al een alternatief aan de andere kant van de rivier. Eerst wat eten. Neergestreken bij de plaatselijke cafetaria waar een Thai Boxing wedstrijd op de tv aan de gang was. Had we een wedstrijd Ajax-Feyenoord kunnen zijn, zo verhit waren de gemoederen. In het kader van “toeval bestaat niet”: Dirk vraagt aan de meneer naast hem of hij hotel zusenmeso kent. Ehhh nee. Trekt vervolgens een kaartje uit zijn borstzak. Blijkt van een hotel te zijn…blijkt het hotel van hem te zijn. Eerst zien, dan besluiten toch? Weer in een tuktuk, kan er bekeken en goedgekeurd. Na stevige onderhandelingen tussen Dirk en de receptionist kregen wij de sleutel. Koffer naar binnen gegooid en op naar een brommer verhuurder. Deze zit op de hoek van de straat. Weer stevig onderhandeld, deal besloten met de duimafdruk van de Kameleon (aka Dirk) en we have weels.

Op naar Ankor Wat, totdat we, midden op de weg,  staande werden gehouden door ene er de politieagent. Waar we heen gaan? Ankor Wat. Hebben we een kaartje? Nee nog niet. Dan mochten jullie niet door. Ooooooo. Waar kunnen we dat kopen? 3 kilometer terug ergens aan de buitenrand de van RS. Daar gingen Jut en Jul. Kaartje dat na 17.00uur gekocht wordt,kan dezelfde dag en de daarop volgende dag gebruikt worden. Pasfoto’s gemaakt, kaartjes gekocht en zonder stoppen naar Angkor Wat.toch net even te laat om de Wat in te kunnen wel prachtige foto’s genomen.

Onder begeleiding  van weerlichten en donderbuien terug naar het hotel waar we net voor de bui binnen waren. Tijd ge ruikt om even te douchen en na de bui happie gegeten. Tijdens het schijven  an dit stuk is het blijven regenen…..hopelijk blijft het morgen droog.

Bonjour. Ça va? Vandaag lekker uitgeslapen. Bij de hotelreceptie de brommer voor vandaag en de bootreis naar Siem Reap (SR) voor morgen geregeld. Met ieder zijn eigen Willempie helm (die voor Dirk was zeker 3 maten te klein, kwam niet een over zijn??) op naar het ontbijt. Muslie,fruit,yougurt,poached egg, toast , fruitsap en thee…we konden er tegen aan. 1ste stop: bamboetreintje. De reis ging niet helemaal in 1 keer goed maar dankzij Wikiloc toch de bestemming  bereikt. Voor de gemiddelde westerse weggebruiker laat de bewijzering iets te wensen over. Aan de andere kant, bijna iedere tourist neemt de tuktuk. Hoe ziet zo’n bamboetreintje er uit? Stel je voor 2 assen daarop een onderstel met daarop een soort liggende tuinafscheiding van, jawel, bamboe. Hierop een bamboe matje(zoiets als dat wij meenemen naar het strand), 4 kussens voor mevroi  en meneer….mooi zitten, dom kijken zoals ze in West Friesland zeggen. Motor kwam hakkenlend op gang maar 1maal op stoom ging ie als een trein. Filmpjes zijn helaas te groot om bij dit verslag te plaatsen. Als er op het hele tracé  5 meter recht spoor te vinden is, vind ik dat al veel. Deed mij denken aan het geschommel van de trein Ayutthaya >Chiang Mai. In de verte kwam er een tegenligger aan. Zo’n treinvlotje heeft geen remmen en ook geen anker oid.? Geen paniek, de machinist kent zijn pappenheimer en weet wanneer het motortje los te laten. Ruim op tijd stonden we stil. Ja en dan? hoor ik je vragen. Nou das helemaal niet zo moeilijk als je het 1keer hebt bedacht. De andere machinist weet ook op tijd te stoppen, stapt van zijn treinvlotje en helpt zijn collega het onderstel van de wielen af te halen ( nadat wij er af waren natuurlijk, anders wordt het wel een heul zwaar karwei) en legt deze aan de kant. Vervolgens worden de wielen van het spoor gehaald en aan de kant gegooid. Het andere vlotje kan nu door (die passagiers zijn  blijven zitten) Nu hadden wij de mazzel dat er uiteindelijk 6 tegenliggers waren, we hebben daarom maar gewacht totdat de laatste voorbij was. Om “ons” vlotje weer op de rails te krijgen, hielp de laatste machinist nadat hij gepasseerd was…wielen op de rails,onderstel erop, kleedjes recht, kussentjes en verder schommelen maar. Mooie omgeving, vreselijk leuke ervaring. Snelheid? Zo’n 35/40 km p u. Bij de eindhalte aangekomen, wat het tijd voor een drankje. De beheerder van de plaatselijke kroeg is een meneer zonder boventanden en met een allervriendelijks gezicht. Bij iedere man boven de 40 hebben wij zo iets van” die heeft die rode Khmer ellende meegemaakt”. Deze meneer blijkt 69jaar te zijn. Dirk vroeg hem het een en ander maar zelfs in het Frans vond hij het niet prettig om het erover te hebben, waarschijnlijk ook omdat er 3 meisjes van een jaar of 12 bij zaten. Gebedel is hier heel normaal. Nu waren deze meiden niet aan het bedelen maar ze wilde ons wel heel erg graag een gevlochten armbandje verkopen. Het is voor mij geen straf om tijdens de vakantie zo een soort armbandje te kopen, sterker nog in dit soort landen vind ik het leuk, soort van souvenir,  gedram werkt precies averechts bij mij. 1 van de meiden sprak redelijk engels. Wanneer je een andere taal wilt leren moet je hier voor $5,- per maand voor betalen. Nadat ze beloofd had om het geld te gebruiken voor het aanschaf van engelse les hebben we 3 armbandjes gekocht, 1 van ieder meisje. Nummer 4 kwam te laat maar heeft ons laten beloven (pinky swear) dat, als we er nog 1 zouden willen kopen, we dat bij haar zouden doen. Trein gekeerd, zie foto , en terug schommelen naar de brommer. Die stond nog steeds waar we hem hadden achter gelaten. Willempies op,op weg naar Wat Banan. Heerlijk gegeten in een soort van open tuinhuisje boven het water compleet met hangmat.??? Na de lunch trap van zeker 100 treden bedwongen en dat in deze warmte. Niet veel bijzonders,wel een mooi uitzicht. Blijft me verbazen dat de traptreden zo hoog zijn gezien het feit dat de Cambodjanen gemiddeld  toch iets kleiner van stuk zijn dan de westerling. Misschien waren de voorouders langer van stuk? Na deze inspanningen vonden we dat we wel weer zo een heerlijke fruitshake verdient hadden. In de blender ging banaan, maderijn,dragonfruit, ijsblokjes en gecondenseerde melk en toen bleef het stil….. geen elektra . Jammer voor ons maar helemaal voor de aardige  jongedame. Ze herkende dat we Nederlands spreken en zei ” tot ziens , doei”. De volgende keer was sneller dan verwacht, we zaten bijna op de brommer toen ze woest zwaaiend aan kwam hollen. Er was weer elektra, wilde we de shake nog? Tuurlijk!! Nadat we 1 van de lekkerste shakes die we hier hebben gehad op hadden  gingen we op weg naar oa de killing cave. Weer door een mooi landschap vol reisvelden met in de verte  wat heuvels. Foto’s waard. De killing cave ligt op zo een heuvel, schitterend uitzicht afschuwelijke geschiedenis. De mensen die de plaatselijke martelgevangenis hadden overleefd, werden hier van niet al te grote hoogte in de rots gegooid. Niet dood? Dubbel pech. Ironisch of niet maar wij waren wel toen aan happy hour. Dit is bij dezelfde tent als waar we het ontbijt hebben genuttigd. 1 bier 50 dollar cent oleeee  Na een wel verdient tukkie stapte Dirk weer op de brommert om ons naar de waterkant te rijden. Ook daar weer heerlijk gegeten. Morgen worden we om 06.30 in de lobby ( klinkt chic is het niet) van de hostel verwacht, zodat we naar de boot gebracht kunnen worden. Tocht naar SR duurt een uur of 8, genoeg tijd om niets te doen behalve navelstaren, dutjes en genieten van de omgeving. Bonne nuit et à demain.

Vandaag de brommert ingeleverd en de bus gevonden naar Battambang.  Dit op aanraden van Dirk de Jonghe die hier (2 jaar geleden alweer?) met zijn vader geweest is…

Bus vertrok aardig op tijd rond 09:45 en aankomst was zo rond 16:30, dus zo’n 7 uur onderweg geweest.   We hadden een rustige chauffeur die geen gedurfde inhaalmanoevres maakte. Wel zat hij regelmatig te bellen achter het stuur te telefoneren…gewoonste zaak van de wereld….. ook in de steden is dit het geval. Wat mij opvalt hoevel ontzettend grote bakken er rondrijden; Lexus, Range Rover, Ford, Toyota, Nissan, Porsche, Mercedes….ze lijken niet aan te slepen…!?   Onderweg ook weer een aantal bedrijven met iets van ‘Garment’ op de borden gezien….zijn dat de zgn ‘sweatshops’ waar Cambodjanen voor een hongerloontje kleding in elkaar naaien en de bazen die dikke auto’s van kopen???

Vóór aankomst al een keuze gemaakt voor Hotel en dat scheelde een hoop gedoe bij aankomst; de TUKTUK drivers rolden over elkaar heen om de rit naar de stad aan te bieden waardoor we heel stoer konden zeggen wat we wilden en verder geen polonaise…..Chhaya Hotel please.    De chauffeur gaf ons een overzicht wat hij ons zoal wilde laten zien morgen, maar drong verder niet aan. Hij vertelde morgenochtend terug te komen in de hoop dat hij ons eea mocht laten zien….gaan we beleven….we willen iig met de bamboetrein mee en naar het schijnt heeft ook hier de rode Kmher in een tempel huis gehouden…….

Vanavond een Cambodia biertje besteld ipv de Angkor….kan geen verschil bespeuren….

Morgen beslissen wat we doen; met de TUKTUK op stap of weer brommert huren… wegaantzien…..

Phnom Penh, woensdag 7 september 20.28uur

Dirk ligt druk te kijken naar de gelijknamige film.

Vandaag hebben we de Killing Fields van Choeung Ek gezien. Ligt ongeveer een kilometer of 17 ten zuiden van Phnom Penh. Niet bijzonder groot maar zeer indrukwekkend.Alle gevangenen die levend uit S21 kwamen werden hier naar toe gebracht met een smoes (doet het je ergens aandenken?) In dit geval was het de  belofte van een woning en hereniging met het gezin en familie. Tsja…..zo kan je het ook zien. 

De harde waarheid is dat men daar werd vermoord en in een massagraf werd gegooid, wat DDT eroverheen tegen de stank en om te zorgen dat diegene die nog iets van leven in zich hadden ook dood gingen en zand er over. Schrijf het allemaal wat cynisch omdat het me niet in de koude kleren is gaan zitten. Dirk en ik (en hopelijk jij ook) blijven ons verbazen dat de mensheid het maar niet wil leren dat oorlog, wreedheden en geweld niets oplossen.

Vervolgens met de brommer weer terug naar het gezoem van de stad. Terrassie op hoogte gevonden en genoten van een Angkor biertje en een zalige fruitshake en het uitzicht op de ??rivier.

Oooooo ja daarvoor de buskaartje voor de reis naar Battambang gekocht. Morgen om 09.45uur staat de bus voor ons klaar. Eens kijken hoe ze hier met vertrektijden zijn.

Nog even:  geef Dirk een motor en 2 of meer wielen onder zijn kont en hij is helemaal in zijn element.Hij rijdt hier rond alsof hij hier al jaren woont. Ik geniet ervan en heb hem de bijnaam Kameleon gegeven. Alleen het toeteren laat te wensen over, dát moet echt veel vaker.

Plannen zijn gemaakt om te wijzigen. Zo ook vandaag. Beetje traag op gang gekomen, bluddi heet, besloten morgen naar Killing Fields te gaan en vandaag naar het genocide museum S21 ofwel Tuol Sleng waar broeder no 1 Pol Pot broeder no2 Duch opdracht had gegeven de goegemeente die maar iets geleerd had (brildragend of twee(frans)talig was onder handen te nemen….oftew martelen tot ze alles toegaven waar ze van verdacht werden om ze daarna te vermoorden…almetal zo’n 2 miljoen in totaal. We hebben het hier over begin jaren 70 nadat de meeste Cambodjanen van hun landerijen waren gevlucht omdat de Amerikanen zo vriendelijk waren de hele bliksemse boel plat te bombarderen met nog meer bommen dan in heel de tweede wereldoorlog..

Bij mekaar zo 4 uur doorgebracht in dit voormalig schoolcomplex met 4 gebouwen….kan nog steeds niet bevatten dat dit allemaal mensenwerk is….wat maken we er toch een zooitje van…..

Verders verkoeling gezocht onder genot van een lekker fris Angkor biertje  (prima te happen, Dirk!) terwijl om ons heen de prostitutie floreerde….hier een stuk goedkoper dan in Thailand naar het schijnt…

Morgen tweede poging Killing Fields’

Vandaag wekkertje om 5 uur gezet en verdomd, we waren op tijd voor de vlucht van 06:30.    Uurtje later stonden we in Cambodia te zoeken naar een kamer en dat viel warempel niet  mee. Nou ja, kamers genoeg, maar 1 die ons beviel hadden we pas zo rond 11 uur.

Hieronder trouwens een plaatje van Bangkok waarop duidelijk te zien is hoe de stad gebouwd is rond de rivier Chao Phraya (opgezocht hoor, wist ik ook zo niet)

Onderweg een hoop papierwerk voor visum en dergelijke; bij aankomst na overdracht van 30 US dollar een mooi plaatje in het paspoort erbij….

Inmiddels hebben we WHEELS, yeeeeah!!!!

2 stuks nog wel, 49 nog wat hele CC’s , 4 versnellingen en ieder een Willempie helm niet te vergeten.    Biertje gedronken aan de rivier naast een Australiër van Tasmanië en zojuist vlakbij het hotel een amerikaanse pastor die door God naar Cambodja gestuurd was… aardige vent, 69 inmiddels.   Nu pitten, morgen kijken of we de 17 kilometer naar de Killing Fields gaan redden met de mesjiene….

Ik vond nog een fotoke die ik getrokken heb bij aankomst in Dubai.  Het is een opname van de camera(niet de mijne duzzzz)  bovenop de staart van het vliegtuig; best wel koel vond ik zo……