Na het ontbijt begonnen met de auto te wassen: morgen inleveren in Christchurch.   Daarna bakkie thee gedronken met Stephanie en John gebeld; we zullen elkaar ontmoetenbij Joan,  zijn moeder van inmiddels 86.  Ze woont sinds een paar weken in een aanleunwoning.   Haar man Angus is in 2005 overleden.    Lekker zitten teuten met haar, ouwe koeien uit de sloot gehaald en toen was het tijd voor haar kerstlunch.    We besloten met haar op te lopen tot de gezamelijke ruimte waar meerdere bewoners al aangeschoven waren toen we in het Nederland begroet werden door ene Bep Ruiter van de Korte Weg die hier al zo’n 20 jaar werkt als begeleidster.    We waren dus vrijwel buren geweest en kende veel mensen.    Toen ik me herinnerde dat ik een klasgenoot Hans Ruiter had die op zijn 16e met zijn brommer is verongelukt onder een trein bij de melkfabriek bleek dat haar broer te zijn……kleine wereld toch.                             In de auto weer richting Christchurch.  Onderweg geluncht in Rakaia en ’s middags rond drieën liepen we door de gehavende stad.  We wisten uiteraard dat er nog eea moest gebeuren sinds de aardbeving in 2010, maar dat er nog zóveel werk was hadden we niet verwacht.    Overal bouwputten, lege plekken en hier en daar al gebouwen vervangen door nieuwe.                                Eén uur waren bij Wicked om de auto in te leveren waar we het vrolijke nieuws kregen dat de barst in de voorruit ons 450 NZ Dollar ging kosten….pffffff        Nou ja, om twee bracht ene Garry ons naar het vliegveld die ons onderweg vermaakte met zijn verhalen over de aardbeving en zijn kennismaking met een Nederlandse dame die zich voorstelde met ‘mooie benen’.                  Keurig op tijd vertrokken we naar Mebourne met Richard Branson’s Virgin Airline waar we twee uur later doorgingen naar Adelaide.                     Hier stond Helen ons op te wachten terwijl Wayne rondjes reed om de parkeerkosten te drukken.   Na rondje 3 konden we instappen en waren we onderweg naar Wattle Street.   Onderweg naar de Adelaide variant van Den ilp gereden; allemaal verlichtte huizen in 1 straat.

De wekker deed het en om 9 uur stonden we in het kantoor van John waar Sally, de zus van Kelvin werkt voor SPS (South Pacific Seeds)en zou best eens kunnen weten waar hij is. 1 Telefoontje en we wisten het…..gewoon thuis in Methven. Ook hier was de ontvangst weer hartelijk en werden de herinneringen opgehaald.

Ook nog bij de vader van Kelvin langs geweest. Hij woont naast Kelvin dus dat was een makkie. Gek op auto’ s en in het bijzonder op Citroën. In de garage staat een nagelnieuwe Porsche GT4. Schijnen er maar 1000 van gemaakt te zijn waarvan er 4 in NL op de schroothoop zijn terechtgekomen nadat ze van een vrachtwagen waren gevallen. Of Dirk zin had in een ritje. Kijk, dat hoefde geen tweede keer gevraagd te worden. Soepel kroop hij op de bijrijderstoel om in de chauffeursstoel terug te komen. Rondom blij.

Daarna naar het Citroën museum. Dit is gewoon een schuur waar een stuk of 7 auto’s staan.

Citoën B2 auto chenille is 1 van de zeldzamere exemplaren. Ook staat er een traction avant 2 cx-n q , 1 diesel citroën uit 1933 (daarvan zijn er slecht 3 op de hele globe) ze maken herrie, roken als een tierelier maar zijn niet vooruit te branden. Ook staat er een 1924 coupé boattail. Deze is gerestaureerd in Nederland en staat dus nu in een Nieuw Zeelandse schuur.
We kregen de uitnodiging om mee te gaan naar Motunau en daar op krab te vissen en te blijven slapen. Besloten om het niet te doen. Tijd is toch wel wat krap en we vonden het ook niet netjes tegenover John en Stephanie.
Thuis gekomen gingen DirkJan en Jan  de financiële en praktische zaken voor de eerste auto van Jan regelen in Ashburton. Stephanie en ik hebben het onkruid een gevoelige slag toegebracht.    Om zeven uur kwamen de heren triomfantelijk binnen; auto was gekocht.  Het was niet van een leien dakje gegaan…. ze dachten bij de Ashburton RABO zowel een verzekering als het geld wel eventjes te regelen, nou….dacht het toch van niet!  Voor een verzekering werden ze verwezen naar FMG en geld konden ze pinnen….zeiden ze….    FMG kon ook niet helpen, maar belde wel een nummer waar Jantje zo’n 20 minuten ondervraagd werd én aan het einde van de rit de auto verzekerd had.   Nu alleen nog geld…..makkie zou je denken…..daggutnihè…..  Creditcard wilde niks geven, 4 ATM’s afgeweest, niks.   Toen met het idee gekomen geld over te maken van spaar- naar lopende rekening…goed idee, maar heb je internet voor nodig.   Vonden ze uiteindelijk bij een lokale kroeg, dan maar biertje kopen…. OK, geld staat erop, biertje op, proberen maar weer….niks…..watgotv…..nou ja zeg….
Komt Jannenman met helder momentje….pinnen buiten Europa aanzetten….jawel!   Weer naar kroeg, weer een…neeeeee, pinnen aanzetten en…….jawelhoorrrrrr…..kassa!
Op naar Reefstreet 69, afrekenen en…..Oja, overschrijven…..dat kan online….moet je wel even het rijbewijsnummer ingeven van de vorige eigenaar….ja, dié is overleden, daarom wordt de auto verkocht…..zucht….. De verkopende dame (dochter van) geeft Jan de sleutels en beloofd morgen naar het postkantoor te gaan om eea te regelen…..pfffff…..klaar!!
Terug bij Stephanie heeft John gebeld pas om half negen thuis te zijn, maar dan zitten we ook aan de gemarineerde kip mat chinese groente, heerlijk!

Na het eten heeft John nog een paar trucjes waarbij Jan de chocola uit een bordje bloem mag happen…erg grappig..  Ook verteld hij een mopje waarbij twee hondjes aan elkaar vast blijven zitten en de veearts gebeld moet worden die het advies geeft de hondjes te bellen….??

Lees verder Maandag 19 Methven 3 →

Heerlijk geslapen in de zachte bedjes, ontbijtje en on de road again. Eerst eens kijken of Kelvin thuis is….helaas, niemand thuis. Hond komt ons kwispelend verwelkomen en geeft haast geen kans om een briefje achter te laten….aandacht!!! ??
Door naar de buurman; Bruce Williams, vader van Kelvin, ook niet thuis….zullen naar hetzelfde feestje zijn….not to worry, we hebben er nóg een Bruce, Ahearn dit keer. Bij Bruce hebben Mir en ik destijds geholpen op de schapenboerderij. Op naar mt. Somers. 30 km later staan we in de General Store van mt. Somers waar een dame Bruce kent maar geen idee heeft waar hij zou kunnen wonen. Vanachter een stelling heeft iemand gehoord dat ik Bruce Ahearn zoek en doet de route uit de doeken. Bruce moest wel even twee keer kijken wie die vent was met zijn grijze koppie, maar wist al snel wie Dirk was.

Er werd koffie gezet door zijn vrouw Margarita, zoon Patrick en dochter Kate waren thuis, oudste dochter studeerde in Christchurch. Vriend Robert Schikker werd gebeld, kwam gelijk, ook getrouwd inmiddels, vader van 2, broer Victor ook getrouwd, ook vader van 2.

Bruce is al 10 schapenboer af, heft boerderij en land verkocht en leased zijn land waar kalveren worden opgefokt tot melkkoeien. Minder werk en meer inkomen, well done Bruce!
Binnen de kortste keren was het 6 uur, hoogste tijd om afscheid te nemen en boodschappen te doen, want we hadden aangeboden te koken vanavond. Weer ons succesrecept gemaakt; pasta met 2 soorten kaas, spek, champignons en spinazie. John kwam nog met een boek van een Nederlandse journalist en motorgek Cornelis van der Heuvel. Deze man was zijn inspirator voor het museum.

Zaterdagochtend. Voor de tweede keer wakker geworden in Fairlie. Nog een tijdje staan kletsen met ‘Dutchie’, de man van de campingdame. Hij heeft tijdens de bouw van ‘Lilybank Lodge’ de elektrische installatie aangelegd en wist ook wel eea van de plek af. Verder ging de reis via Geraldine richting Methven. Onderweg bakkie gedaan op een rustig plekkie waar achter de bomen de bijen druk bezig waren met hun bestuivingstaak.
Bekende namen kwamen op de borden als mt. Somers en mt. Hutt. Rond éénen stonden we in downtown Methven met John mcKay te kletsen (aan de telefoon weliswaar) die ons uitduidde waar hij en zijn vrouw Stephanie tegenwoordig te vinden zijn. Een kwartiertje later werden we zeer warm en gastvrij onthaald en zaten we samen een Amerikaanse meneer Jay aan de lunch. Wat een feest om na zoveel jaren zo ontzettend welkom te zijn. We kregen het gastenverblijf toegewezen en mogen zolang blijven als we maar willen.

’s Middags zijn we met Jay, die voor een Nederlands zadenbedrijf Pop Vriend werkt, de gewassen langs gereden die John voor hun teelt.

We hebben een lesje hybride telen gekregen waarin ons uitgelegd werd dat waar vroeger de groenteplanten zichzelf bestoven, tegenwoordig gebruik gemaakt wordt van een combinatie van mannelijke en vrouwelijke planten waardoor de bestuiving (weer met hulp van bijen) richting 100% gaat en dus meer opbrengt dan de eerdere methodes.

Het onderscheid tussen de mannetjes en vrouwkes was duidelijk te zien.
Zojuist komt Jan Voogd binnenvallen op zoek naar een aansteker, ook kennis mee gemaakt, leuke vent, stelde voor te gaan koken voor we weer gaan….goed plan,Jan!                                                               Het oude huisje waar we in ’91 woonde staat er nog steeds!!   Wel eea aan opgeknapt gelukkig.

                                   John is bezig een museum in te richten met motoren, hij heeft er al heel war verzameld.

Vader Angus mcKay is in 2005 overleden, met Pickup truck kerkhof op en even gedag gezegd.

John heeft na ons vertrek in ’92 niet stil gezeten. Hij is onderdeel geworden van South Pacific Seeds, waarvan hij de managing director is en leiding geeft aan zo’n 50 man vast en nog eens zoveel los tijdelijk personeel. In totaal zijn er zo’n 240 bedrijven die hun zaden leveren aan SPS.

Een heel verschil met 24 jaar geleden toen John alleen zijn eigen bedrijf had en net het bedrijf van Stephanie haar ouders had overgenomen. Hij heeft alles nog steeds, doet-ie er ook nog ‘bij’……pfffff
John en Stephanie zijn nog steeds dezelfde mensen, nog altijd even bescheiden en bereid een ander te helpen. Zo vertelde hij met de aardbeving van Christchurch 24 van zijn mensen een aantal dagen beschikbaar heeft gesteld om oa een kippenboerderij op te lappen en reddingswerkers van eten te voorzien.  Ze wonen sinds 2004 niet meer op Willamette Farm.

’s Avonds zijn we naar een restaurant gegaan aan de Rakaia Gorge, prachtplekkie en lekker gegeten!

Weer is een stuk beter dan gisteren, windstil en zonnig dus reden voor een tweede pogqing om mount Cook in volle glorie te zien. We hadden het plan om weer naar boven te rijden. Dat plan standde bij de zalmboer. Vanuit daar is er ook een punt waarvanaf men de top goed kan zien.

Top was in nevelen gehuld dus besloten niet verder te gaan maar een mooi plekkie aan lake Tekapo te zoeken. Via een gravelroad is dat prima gelukt, schitterend zicht op het meer en het enige geluid kwam van de vogeltjes.

Dirk wist zich toch bijna helemaal zeker te herinneren dat ze aan het einde van dit meer een paar dagen bij een hertengeweioogster* hebben gewerkt. Even zoeken op maps.me en aan de overkant van het meer ligt  Lilybankroad. Toen ging het licht volopaan bij Dirk. Boeltje ingepakt en op haar de andere kant. Weg werd steeds slechter . Bij een paar mannen toch maar gevraagd of dit de weg was naar Lilybankfarm. Yis(kiwi’s vervangen de e door de i  en vv) Één van de mannen gaf heel duidelijk aan dat het geen goed plan zou zijn om de oversteek met de auto te maken. Eh….oversteek. Ja over de rivier. Ooooooooo. We zien wel. Op enig moment hield de weg op. Één blik op de rivier deed ons besluiten om per voet verder te gaan. Dirk bergschoenen aan, ik op de slippers. Waarschijnlijk is de rivier in de lente 1 grote stroom,nu waren het allemaal redelijk smalle stroompjes maar met behoorlijk diepe stukken.

We hebben heelhuids de overkant bereikt, sommige met soppende sokken?. Een oprijlaan van een behoorlijke lengte bracht ons naar een poort van een onbehoorlijk groot huis aka lodge.

Dirk wist heel zeker dat dit niet het juiste huis was. Verder op zagen we nog wat bouwsels staan., bleken schuren te zijn met daar achter een huis.  Daar stond een jonge vrouw. Dirk hele verhaal verteld. Helaas wist zij niet zo heel veel omdat ze er pas 4 jaar woonde. Wel wist ze de geschiedenis van de lodge. Ooit gebouwd in opdracht van Tommy Suharto. Ja 1 van de zonen van….Waarde 7.5 miljoen NZ dollars (allemaal eerlijk verdiend door hard werken) Plan was om er de superrijken te laten bijkomen van alle sores. Óf ze hebben geen sores óf ze hebben het geld niet. Wat dan ook het liep voor geen meter. Hij heeft het verkocht. Aan een vriend. Voor 1 hele nz dollar.En nu? Staat het stof te verzamelen. Weer terug bij de auto hebben we elkaar getrakteerd op limonade…gewoon uit de supermarkt. Inmiddels had de klok al 6 keer geluidt. Besloten om weer te overnachten in lovely Fairlie. Supermarkt was dicht toen wij aan kwamen en gelukkig zit er een Chinees. Maaltje besteld, dochtertje van de eigenaar heeft ons tijdens het wachten bezig gehouden met allerlei spelletjes die haar steeds weer lieten schateren. Tentje opgklapt en lekker slapen.

Onrustig nachtje, het ging me toch een partijtje waaien zeg, poei!    Even na negenen waren we weer onderweg. We kwamen in eerste instantie niet verder dan het postkantoor waar weer een stempel werd gescoord op de wegenkaart.   Prachtig zonnig weer weer en de koers was Omarama.   Onderweg weer even gestopt bij weer zo’n enorm grote regeninstallatie.  

Dat zijn hier van die semi-permanente dingen op wielen die het hele weiland bedienen en gekoppeld aan een ondergrondse leiding.  De percelen zijn dus ook in de vorm van…..een cirkel, jawel!   Slimme jongens, die NZ boeren….

In Omarama aangekomen meteen naar het zweefvliegveld waar we al snel begrepen dat er vandaag niet gevlogen kon worden wegens de (te) harde wind……jammerrrrrrr…..
In Twizel boodschappen gedaan bij de Four Square en de lunch bestond uit een heerlijk broodje Kebab van een origineel turkse familie die al 10 jaar met veel plezier in NZ woont, zo begrepen wij tijdens de bereiding.
Door voor een look naar mt. Cook, dus naar Lake Pukaki.   Wat een plaatje van een meer weer!!

Van de navigator leerde ik dat de melkachtige turqoise kleur wordt veroorzaakt door de  aanwezigheid van gruis in het smeltwater…?   Enniwee, het is een lustvoortoog.
Door ging de reis, langs het meer naar mt. Cook, 55 km verder….  Halfweg begon het te miezeren, ging over in spatteren, toen dikke druppels, regen en eenmaal aangekomen hadden we hagel en van de hele mt. Cook was niets te zien, nog geen glimpje!

En dat voor de grootste berg in NZ…..tsssssss.
Rondje door het informatiecentrum gelopen, lekker warm, nog wat fotoos van sir Edmund Hillary mogen bewonderen en het padje weer terug gereden met het idee bij Lake Tekapo te gaan overnachten, maar daar aangekomen zeek het weer van de hemel….bah, geen zinnin….doorgereden weg van de bergen en zowaar…het zonnetje ging weer schijnen in Fairlie, dus daar ons dakpaleisje weer uitgeklapt.

Keurig op tijd op het perron van het station van Dunedin, op het punt om de tickets te halen, gaat er een alarm af. Niemand begon te hollen of raakte in paniek. Wij al helemaal niet. Toch werden we met ze allen naar buiten gebonjourd. Dirk maakte van de gelegenheid gebruik om het mooie renaissance gebouw vanaf alle hoeken op de gevoelige plaat vast te leggen. Duurde niet lang of we mochten weer we naar binnen…..geheime geplande BHV oefening.                                          Klokke 09.31 vertrok de trein.

Wagons zijn nog redelijk in originele staat.
Voordat we het eindpunt zouden bereiken moesten we door 10 tunnels en over een aantal bruggen. Één daarvan is net zo hoog als de brug bij Queenstown waar vanaf wordt gebunyjumped door lui die een adrelanine gebrek hebben.
Aan het einde gaat de locomotief van de voorkant naar de achterkant ( dan voorkant)  van de trein en begint de terugreis. Ergens halfweg staat een vakantiehuisje voorzien van no electra, no warm water, nowifi wel een bushtub* en rust tussen de 4 treinen door.
Wanneer men daarheen gaat kan men tot een tunnel komen. Daarna worden de spullen op een lorrie? ( zo een karretje wat je in beweging krijgt door een handel op en neer te bewegen) geladen. Vervolgens gaat het hele spul door de tunnel om aan de andere kant het spul af te laden en naar het huis gebracht. Om ongelukken te voorkomen hebben ze het spoorboekje. Ook dit is weer een aanrader. Al met al ben je 4 en een half uur onderweg.

Na de treinreis het settlersmuseum ingegaan. Aanrader.
We hadden de keus om nog 1 nacht in Dunedin te blijven of aan het einde van de middag door te gaan naar Oamaru te gaan. Oamaru? Van de de steampunk? Precies en de blauwe pinguin. Die komt hier na zonsondergang aan wal om haar kuiken eten te geven.
Jurian had ons de tip gegeven om vooral niet naar het betaalde kijken te gaan maar naar de camping want daar lopen ze gewoon overheen. Gewoon? Dat leek ons wat ongewoon een pinguin die door de tenten en campers loopt om het kuiken eten te geven. De schijvers van de lonley planet maken het nog bonter, die hebben pinguinS door de winkelstraat zien lopen.
Enfin wij naar de schitterende zonsondergang zitten kijken en wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten. En toen kwam er 1 het water uit en hobbelde via de keien naar ons toe, rook onraad en bleef staan. Inmiddels waren er nog zeker 10 bijgekomen die dit voorbeeld allemaal volgden.

Je hoorde ze allerlei geluidjes maken. Mijn fantasie hoorde moeder tegen haar kind zeggen ” effe geduld, de touristen zitten weer in de weg.” Dirk en ik zijn toen maar heel zachtjes opgestaan en naar de camping terug geslopen. We zaten voor de keuken toen we een pinguin over het grasveld naar huis zagen lopen. GAAF!!

Dirk heeft gisteren een goede keus gemaakt met deze camperplek.              Vol vertrouwen in de kwaliteiten die aan de waterval worden toegekend keek ik vanochtend in de spiegel.
Tis behoorlijk fris vandaag, lijkt wel een herfstdag in Nederland zonder de vallende blaadjes maar met lammetjes. Op weg naar Dunedin hebben we een lam gered . Hij/zij liep langs de weg en het wachten was op een klap onder een auto…. wij de stoute slippers aangetrokken met het idee het beest weer over het hek te zetten, maar de schrik zat er zó in met het zien van onze gezichten dat de weg terug naar de wei zelf gevonden werd….tsssss…  Dunedin is volgens de Lonely Planet is dit de verbastering van het Schotse Keltisch Dùn Èideann, later bekend als Edinburgh. Op het eerste oog oogt de stad idd een beetje schots.  Vanavond voor het eten de benen gestrekt op het strand wat vlak achter de camping ligt.

Morgenochtend gaan we van Dunedin naar de Taieri gorge met de trein vv. Plan is om daarna Dunedin te gaan verkennen.
Hopelijk is de camping net zo goed als de plek die Dirk gisteren heeft uitgezocht.

Vandaag verwend met 1 kea, vele dolfijnen, zeehonden, mooie fjorden, mooie wandeling en prachtig weer.
De dag begon om 06.15 met ontbijt, douchen, tent uitruimen kortom de dagelijkse routine. Uurtje later zaten we in de auto naar Milford  Sound. Om daar te komen moet je door de Homertunnel*   Ingechecked, voucher voor ontbijtbroodje met spek gekregen en 10 minuten later voeren we uit.

Meteen al een gierend grote, lange, woeste waterval gezien. Hele omgeving is spectaculair. Als mens ben je maar nietig zeker in die omgeving.
Bijna bij de Tasmaanse zee aangekomen komen de dolfijnen op ons af…WOW!

De kapitein vertelde dat dit heel bijzonder was en dat is het ook.
Vlak voor de boot uit van links naar rechts ,op hun buik en op de rug. Soms leek het alsof ze je recht aankeken. Heb de indruk dat mens en dier een geweldige tijd hadden.
Enige tijd later doken ze weer voor de boot op. Volgens de kapitein is het so wie so bijzonder dat ze ze zien maar twee keer op 1 trip schijnt uitzonderlijk te zijn. Het hield maar niet op. Weer iets verder lagen zeehonden heerlijk te zonnen of waren in het water aan het donderjagen. Er waren een aantal kajakers en die konden tot bijna onderaan de rots komen de beesten gaven geen krimp.
Om een beetje bij te komen van alle excitement bracht de kapitein de boot heel dicht bij de waterval. Het schijnt dat wanneer je de nevel van de waterval op je krijgt, je de volgende dag 10 jaar jonger oogt. Je snapt dat ik me bijna helemaal nat heb laten worden. Dirk stond binnen….water schijnt een fotocamera meer kwaad dan goed te doen.
Terug richting Te Anau moesten we voor de tunnel wachten. Was niet erg omdat er een kea op een auto zat.

Kea’s zijn een papagaaisoort en deze specifieke soort leeft alleen in New Zealand. Om wat voor reden dan ook zijn ze gek op het rubber dat rondom een autodeur zit. Met hun snavel maken ze behoorlijke gaten in het rubber.   Auto waar zij/hij op zat begon te rijden richting tunnel. Pas vlak voordat de auto de tunnel in zou rijden vloog de kea eraf om bij ons op de tentzak te landen. Alweer pret voor mens en dier alhoewel er geen rubber gesnoept mocht worden. Eerste stop nu was de Chasm..?
Wisten wij veel….alles autobussen, vol met aziataten, allemaal kijken….   Eerlijk is eerlijk, ook dit was weer de moeite waard; een rivier heeft zich door de jaartjes heen op zijn/haar gemakkie door de rotsen heen gekauwt…met succes!!   Daarna door naar de routburnwandeling. De reserve WOW’s die we in de spaarpot hadden zitten, zijn op. Snel sparen voor andere.
Ook weer een schitterende omgeving.

Overnacht in te Anau.
* tijdens de jaren 30 crisis  is het bouwen van de Homer tunnel een werkverschaffingsproject geweest, net als het Amsterdamse Bos.  Er vielen tijdens de aanleg 2 doden.   Tunnel is eenbaans, heeft een slecht wegdek, ligt onder een helling, wanden zijn onafgewerkt en tunnel lekt (water sijpelt door de rots).   De 500.000 jaarlijkse bezoekers staan dus net als wij max 7 minuten te wachten om erdoor te mogen rijden…