Vannacht heeft het geregend en de bergen waren gehuld in mist, wat een gelukkie dat we een plekkie binnen kunnen ontbijten bij de Farmstay camping!
Natte tent ingepakt en op naar de glowing worms of Waitomo.
Bijzonder gezicht die wurmen aan het plafond van de Waitomo Caves.  De gids vertelde dat ze 9 maanden een verlicht leven leiden om vervolgens over te gaan in een larf, te paren en eitjes te leggen. Vanuit de eitjes groeit dan weer een wurm die een soort van hangmatje maakt en een draadje van zo’n 10 cm waarmee vliegjes ed gevangen worden….

allemaal in een vochtige, donkere grot…jemottermaarsinninhebbe….
Een lust voor het menselijk oog, dát dan weer wel.  De wurmpjes die het meeste licht geven hebben het meeste honger zo is ons wijs gemaakt….
Na deze ervaring zette de snailtrail de pijlen op Lake Taupo, terug langs de State Highway 30….nog steeds mooi!!   In Taupo een kapper gezocht want Gabrielle was het langere haar zat, dus ? erin

en met kort haar boodschappen gaan doen.
Daarna een plekje gevonden op een freedomcamping met zicht op Waikatorivier met eendjes, pulletjes en mooie vogeltjes. De eerste helemaal gratis camping in Nieuw Zeeland, duhhuh…  Om dit te vieren eten we vanavond pannenkoeken, hoeraaaaa!!!

Ruim op tijd wakker, brood gedeeld met eenden en musjes.
Na het aanschaffen van de kaartjes meteen doorgereden naar de geiser.
Lady knox is de naam. We hebben dus fort knox, lady knox en unox ?????
Dat de geiser iedere dag om 10.15 spuit wordt door mensen veroorzaakt. Éen van de gidsen gooit een poeder(zeep?) In de kratermond waardoor de opervlaktespanning van het ondergrondse water (?) wordt verbroken en het water langzaam maar zeker omhoog komt.
Of het 20 meter is geweest, weet ik niet wel dat het indrukwekkend is, zeker het gerommel vlak voor de eruptie.

Wanneer de mens niets zou doen , is de eruptie ergens tussen de 12 en 72 uur.
Vervolgens langs de grotten en meren gelopen. Afhankelijk van allerlei factoren (watertemperatuur, samenstelling water, samenstelling modder, al dan geen regenval etc) is er geen meertje met dezelfde kleur.  Één meer wordt het schilderspalet genoemd vanwege de verschillende kleuren.
Op de terugweg langs de modderpoel gegaan……volgens Dirk te vergelijken met natte scheten……

Door naar Waitomo via de SH30. Mooie route/landschap en het zou me niets verbazen als iets als Lord of the rings of de Hobbit hier ook (deels) is opgenomen. Onderweg nog even naar een Totara tree gewandeld.

Farmstay plekje gevonden oftewel een plek bij een boerderij. Een voormalige schuur is omgebouwd tot keuken annex huiskamer.

Morgen naar de gloeiwormengrot.

Na het ontbijt naar de wilde zwijnen.
Nou ja, dat wilde viel nogal mee.

Een wat zonderlinge maar zeer vriendelijke man heeft min of meer wilde zwijnen op zijn perceel lopen. De dames zijn niet aan de pil, de beren ongecastreerd dus lopen er ook biggetjes….cute.

Ééntje wordt steeds gebeten daarom krijgt hij wat extra tlc én mag hij in huis slapen…..met zoveel biggetjes en varkens als er  het huis in kunnen.
Na weer een warm afscheid op naar Rotorua, dé geiserstad van Nieuw Zeeland.
De zwavellucht is niet te missen…..de was buiten ophangen om te drogen zal niet vaak gebeuren.
Geen puf om te koken daarom is de keuze op pizza gevallen, bij Uevo. Aanrader!!
DOC plek aan het meer gevonden. Eigenlijk is 13 nz$ pp van de zotte. Een plek op een camping is zo rond de 17$ en dan heb je een keuken, warm water en douches. DOC plekken liggen op mooiere en stillere plekken dát dan weer wél. Australië heeft me gewoon verwend.
Morgen naar hét thermale park, gaan we een geiser om klokslag 10.15 zien erupten.

Via weer een schitterende, bochtige weg terug naar Thames.
Dirk heeft in januari 2002 allerlei hand- en spandiensten verricht bij Saskia en Jelte.
Die hadden toen een melkboederij met ongeveer 300 pipo………koeien.
Dirk ging, met behulp van de hond en op de quad vaak de koeien ophalen voor het melken. Eigelijk was de hond de leider van het spul, wanneeren koe een andere weg dacht te kunnen nemen, bracht de hond haar weer snel op het goede spoor.
Dirk wilde Saskia en Jelte opzoeken. Hij had het adres ook nog. Toch voor alle zekerheid eerst even langs de local council gegaan. De vriendelijke dame achter de balie wist meteen waar het adres was en gaf een routebeschijving.
Itt Australië herkende Dirk meteen het huis. Jammer dat er iemand anders woont.
Blijkt dat de zoon van Saskia en Jelte in het huis erachter woont.
Wij het erf op in de hoop dat er iemand thuis is. En jawel er stond een jonge vrouw in de kamer. Dirk legt het hoe en wat uit. Zij (Mandy) blijkt de schoondochter te zijn (getrouwd met zoon Hans). S & J zijn verhuisd en wonen nu vlakbij Coromandel Town, zo’n 3 kwartier noordelijker.  Ze hebben zelf hun huis ontworpen en deels gebouwd. Mandy heeft Saskia gebeld,de situatie uitgelegd en vervolgens de hoorn aan Dirk gegeven. Lang verhaal korter, we zijn weer teruggereden richting Coromandel Town. Voordat we weg gingen bij Mandy en Hans hadden we ons nog bijna nuttig gemaakt door te helpen met koeien verweien, maar op het laatste moment gecanceled werd door tijdgebrek…wel weer even leuk om op een quad door het water te rijden!!

Warm onthaald door J en S, koffie werd gezet, koekie derbij en de verhalen konden beginnen. We begrepen dat Maaike ( zus van Jelte) weer terug in Nederland is nadat haar verblijfsvergunning niet meer werd verlengd omdat ze haar papieren voor een permanent verblijf niet op orde had.

Het huis waar Saskia en Jelte Riemersma nu wonen is echt prachtig!  Het ligt op een prachtplek en ze hebben een pracht van een uitzicht…..pfffffff……niet eerlijk…..
Dit alles bij elkaar gescharreld door in de jaren 80 naar NZ te emigreren, begonnen met koeien melken, met het verdiende geld eerst koeien gekocht (uiteindelijk 500!), daarna grond, huizen en machines.Niet gek voor een onderwijzer en een verpleegster, toch!?    Vanaf 2010 de koeien (nu 300) overgedragen aan zoonlief.   Inmiddels heeft zoonlief wel besloten de boel de boel te laten, das toch al met al een beetje jammer.  Na 3 slechte jaren met lage melkprijzen is-ie het zat en gaat met zijn vrouw (die last heeft van heimwee) emigreren naar Australië waar al 2 huizen gekocht zijn om zijn beroep als electriciën weer op te pakken. Alle koeien worden verkocht en er zal iemand anders in zijn plaats de boerderie gaan runn’n.
Bij de koop van de grond zit een clausule dat zij hun grond zoveel mogelijk vrij moeten maken van dennenbomen en…GORCE (lelijke prikkelbosjes gëintroduceerd uit Schotland) en er inheemse planten en bomen voor terug planten. Dit alles op eigen kosten. Er wordt regelmatig gecontroleerd of ze zich aan de afspraak houden. Raar eigenlijk want letterlijk aan de andere kant van de berg zijn ze weer dennenbomen aan het planten. Mede hierdoor maken ze gebruik van zogenoemde wwooofers  Willing Workers On Organic Farms.
Dit zijn al dan niet jongelui die tegen kost en inwoning een paar dagen of weken hand en spandiensten verrichten.. Zo heeft een wwoofer geholpen met het maken van de pizzaoven. Een  ander heeft geholpen met een afwatering zodat het pad niet onderloopt. Leuke en goedkope manier om NZ te ontdekken als je de tijd aan jezelf hebt.
Op dit moment zijn Tjitte (uit Friesland), Mario en zijn vriendin (naam vergeten ? iets met een M) uit Duitsland de wwooffers.
Na het nodige bijpraten een wandeling over het perceel gemaakt.

Dode possum in de val.

Zijn de possums inheems in Australië, hier zijn ze een plaag.

’s Avonds met zijn allen aan tafel,  heerlijk gegeten en zitten ouwehoeren tot 00.30.   Daarna nog gedoucht onder de sterren:

Lijkt wel een nederlandse herfstdag, grijs, grauw, zwaar bewolkt en niet al te warm.
Vanuit de heerlijk rustige camping over de gravelweg naar de vierkante kauriboom gegaan. Stukje over de boardwalk en daar staat ie. Vierkant. Tjsa.

Hobbeldebommel terug naar de geasfalteerde weg en door naar het leuke stadje Coromandeltownship. Staan we net bij de VVV gaat het luchtalarm af. Zo één die wij kennen van de eerste maandag van de maand. Aarde schudde niet, water bleef op de plaats, mensen reageerde niet, vogels bleven fluiten dus wij gingen door met ademen.
Toch maar even aan de behulpzame VVV dame gevraagd waarom de sirene afging.
Blijkbaar was er ergens een ongeluk gebeurd en op deze manier worden de (vrijwillige?) hulpverleners opgeroepen.
Koffie gezet bij de haven. Door naar het einde van de weg om daar een rondje langs…. tada…… jawel een paar kauri bomen te lopen.
De kauribomen waren ons wel zat dus door naar een andere new zealandse attractie, het hot water beach.

Je kent die grapjes van de kuilgravende duiters op het strand misschien wel. Nou dat doet iedere die-hard tourist op dit strand, schepje huren, stukje lopen, kuil graven en als beloning voor al dit harde werk in het warme water gaan liggen. Ja in het warme water. Als wij de champagne niet waren vergeten, hadden wij ook een kuil gegraven ???

Zwaar teleurgesteld op weg naar een camping.
Buitengewoon hartelijk ontvangen (ehum) plekje uit de wind gezocht en gevonden.
New Zealand vind ik prachtig qua natuur, groenten en fruit zijn veel smakelijker dan in Australië. Wat mij betreft heeft Australië het voor op vriendelijkheid , de camping reinheid en prijzen van de campings. Oké is misschien wat kort door de bocht gezien het feit dat we hier net 1 week zijn.

Kan niet geloven dat het alweer zaterdag is! Vandaag 17 jaar geleden dat Henrie Kroone overleden is, ook dát voelt niet zo….zal de leeftijd zijn..
Eergisteren overnacht in Puketi Forest op een zgn. DOC camping. DOC staat voor Department Of Conservation. Deze campings zijn vaak wat basic (soms een (koude) douche, wél op mooie rustige plekken waar vanuit je mooie wandelingen kunt maken.                         De wandeling die wij maakte bracht ons door een bos waar gelukkig nog een paar Kauri’s te vinden waren! Gisterochtend vertrokken en besloten via Helena Bay terug naar de snelweg ging, lekker binnendoor…zo dachten we…nou, na bocht numero zoveel konden we niet wáchten bij de snelweg te zijn…pfff…..zelfs de chauffeur werd misselijk, nou ja! In Wangharei aangekomen eten ingeslagen bij de Countdown en besloten om daar te blijven op de Caravan Park. ’s Avonds flinke regenbuien gehad, tentje lachtte erom.
Vanmorgen via Auckland naar het Zuiden, getracht een foto te maken van de Auckland Bridge mét NZ-vlaggen…jammerlijk mislukt helaas. Na ruim 30 hele kilometers afgeslagen naar Motorway no.2 richting Coromandel waar we nu zijn geland op een heerlijk kleine camping waar we nog niemand gezien hebben, afgezien van de sandflies die ons weer hartelijk welkom bijten…grrrrr….                      Vlak voordat we van de (mooie!) kustweg afsloegen om naar de camping te gaan tikte een steentje een barst in het voorruit zeg…..pfffff……natuurlijk niet verzekerd (25 Dollar per dag), maares kijkewattatgrappionsgaatkoste…!?

Dinsdag 23 nov.

Overnacht bij een oude boerderij waarvan de eigenaar druk bezig is om er een basis campground van te maken. WC is er, douche wordt hard aan gewerkt.
De volgende ochtend naar de plaatselijke hot springs

wij ruiken nu (woensdag ) nog naar zwavel. Lekker onopgesmukt plekkie en het weer was ook helemaal niet slecht. Gesprek gehad met een meneer die ik erg moeilijk te verstaan vond. Blijkt maar weer dat kiwi en maori engels toch iets anders is dat het ABE.
Vervolgens op naar Cape Reinga, bijna het noodelijkste puntje.

Hier komen pacific ocean  (vanuit het oosten) en de Tasman sea (vanuit het westen)samen.Er staat daar een boom waarvan de Maori geloven dat de ziel van de overledenen via de wortels in het hiernamaals terecht komt, heilige grond voor de Maori.

Omdat we van de zwavellucht wilde afkomen maar naar een “luxe” camping gegaan. Hele basic campkeuken, om de vriezer te mogen gebruiken moest de knip weer worden getrokken. Money makes the world go round.

WOENSDAG 24 nov
Nou daar gingen we met de auto ninety mile beach op met het voornemen om er bij de eerstvolgende mogelijkheid er weer af te gaan. Tsja theorie en praktijk hé. We kwamen aan rijden en weer en weer en weer maar kwamen steeds vast te zitten in het mulle zand. Van een local kregen we nog te tip om het iets verderop te proberen. Geprobeerd maar hier zaten de stenen in de weg dus terug naar het startpunt om daar te genieten van thee, koffie en TimTam’s. Nu zitten we in we bieb van Kerikeri(so nice they named it twice, zoals Jeannette Oudhof zei)

Zoals gezegd vandaag naar de grote Kauri bomen in het Waipoua Kauri Forest, waar anders…. Het land was tot halfweg 19e euw bezaaid met de grote jongens.. totdat de Europeanen er lucht van kregen en er de zaag in zetten.    Om te voorkomen dat er niet 1 meer over zou blijven (zoals in de rest van het land gebeurt is)  heeft men in 1907 er een nationaal park van gemaakt zodat we vandaag nog een 2000 en een 3000 jarig exemplaar konden bekijken….en groot zijn ze zeg, poeh hé!!!!

Geland bij een aardige mevrouw met camping zonder douche, maar mét possum!

Lees verder Matakohe →

• Hoe groot schat je de kans dat de schaduw van een vliegtuig precies over jou heen gaat….niet groot toch??   Wij hadden het vandaag, hier in Auckland, op One Tree Hill…Ha!!                      Even daarvoor stonden we de foto’s te bekijken van de omgeving met het bijbehorende Cornwall Park toen we wat hoorde kraken, takken breken, toen een enorme dreun met als toetje een auto alarm…. was er toch een knoepert van een boom naar beneden gekomen op een parkeerplaats; zeker 4 auto’s naar de ratsmodee en 1 oudere dame bekneld….nou ja zeg…

Wij mazzel dat we onze kleine, geleende Honda Logo een half uurtje geleden even verder neergezet hadden!?

Overal kwamen de mensen vandaan om een helpende hand uit te steken (en foto’s te maken).      Boven op One Tree Hill aan gekomen merkten we hoe sterk de wind feitelijk was…..we waaiden uit onze verschoning!!

Maar…..even terug naar vrijdag.  We deden er zo’n 4 uur en 15 minuten over.   Tijdsverschil met Adelaide is 2,5 uur dus werd het al snel donker.   Op de valreep hadden we een plek gevonden om te overnachten bij ene ‘Jewel’ (of dat nou haar echte naam is of niet).  Een busje bracht ons tot de voordeur, koppie thee gedronken, wat gegeten en lekker snurken.   Zaterdagochtend via internet een camper proberen te vinden

, valt niet mee, déjà vu met december 2010 toen ook bleek dat veel campers al verhuurd waren… Good old Wicked heeft nog een aantal staan; gaan we morgen kijken, naar alle waarschijnlijkheid gelijk boeken en On Ze Road zijn we weer.   Plan is op het hoog(s)tepunt te beginnen en dan zachies afzakken.   Zatermiddag naar het National Museum gegaan

waar Sir Edmund Hillary ons op stond te wachten

En uiteraard de KIWI bird!

Nu eerst lekker prakkie koken voor onze gastvrouw Jewel.