Pot schafte bietjes, aardappelen en worst in Malanda.
Mocht iemand 1pansgerechten weten GRAAG.
Groenten zijn hier niet in veel variaties beschikbaar (zelfs niet in blik of diepvries) en dan ook nog niet echt de lekkere smaak zoals wij die kennen. Ieder nadeel hep ze voordeel…hier vind ik broccolie zelfs te eten.
Voordat we Chillago gedag zeggen zijn we nog de bij het informatiecentrum ‘The Hub’ in geweest waar een heel aardige vent ons vertelde dat er een aantal grotten te bezichtigen zijn,  ‘ the Balancing Rock’ én de Smelter, oftewel de voorloper van onze Hoogovens, Tata tegenwoordig.  We besluiten als eerste naar de plek te gaan waar de Smelter heeft gestaan.   Blijkt een grote, open vlakte met een aantal schoorstenen en een enorme plakaat afval wat nog het meeste weg heeft van asfalt.  Blijkt nog vol te zitten met asbest en niet gewonnen metalen.    Verder over een hobbelweg als een golfplaten dak (wasbord) is naar een grot en aboriginal tekeningen.
Onderweg een paar vrachtwagens tegen gekomen die even zorgde dat we geen hand voor ogen zagen van de stof!

Toen naar de Balancing Rock die in het echie veeeeeel kleiner leek dan in de folder!?

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar Malanda zagen we nog de grote blokken marmer liggen van 24000 kilo per stuk zoals onze caretaker ons gister nog heeft verteld.

In Malanda een mooi plekje gevonden op de Caravan Park onder de bomen.   Ze hebben hier een soort kinderboerderij inclusief kippen, biggen, kalfje, schapen, geiten en een pony.    Hier nog een stukje gelopen langs waterval en een stukje bos. Bij terugkomst 2 cookabarra’s in de boom!    Even later toen het nét donker was barstte in 1 keer het hele koor Cicades los, wat een kolere herrie, echt oorverdovend!   Het duurde gelukkig niet zo heel lang; met een half uurtje was het bekeken.
De volgende morgen tijdens het inpakken hoorde we ritselen boven ons. Bleek er toch wéér een boomkangoeroe te zitten, wat een bonus!    Hij was op de vlucht voor iets wat boven in de boom zat tot hij ontdekte dat wij hem zagen…..sja……
Even later hadden we de hoop een Platypus te zien, maar die lieten we varen toen de tent nog niet open bleek.
Toen maar de watervallen bekeken, 3 stuks in totaal. Die mochten we niet missen aldus de Lonely Planet.

Door naar Innisfail waar Wayne en Helen hun verliefde jeugdjaren hebben doorgebracht; leuke stad met veel art deco gebouwen.   Lekkere pies gekocht en opgegeten in de haven, kaarsje opgestoken in de kerk, geen stempel gekregen bij het postkantoor, internetten in de bieb.  Hierna op zoek naar de restanten van de suikerfabriek waar Wayne heeft gewerkt op aangeven van een wederom alleraardigste dame van het informatiecentrum.   Vergeet bijna te melden dat we contact hebben met Eddie Rijkenberg.  Hij vertelde onderweg te zijn vanuit Newcastle als….vrachtwagenchauffeur.  We hadden al wel gezien op internet dat zijn juwelierszaak dicht is sinds 2013.        Verder ging de reis naar Mission Beach waar alle campings vol bleken…. toen maar geëindigd op Garners Beach naast het bordje NO CAMPING…….geeeeen idee!!!
Onrustig nachie door harde wind en daardoor klapperen vande tent, maar volgende morgen wél ontbijtje op het strand…..toevallig, ha!!

Best vroeg weer on the road naar Townsville waar we lekker vroeg in de middag aankomen nadat we de lunch genoten hebben met uitzicht op zee.

Wasje gedraaid en bericht ontvangen van Simone (van Eddie) dat we van harte welkom zijn en het hartstikke leuk vind dat we komen, gezellig!!     Wandeling gemaakt naar Kissing Point

en tegen het vallen van de avond naar Castle Hill voor een uitzicht over de stad.

Bij terugkomst op de camping blijkt het canadese koppel Neil en Dorothy Vogel (Nederlandse ouders) ook weer aanwezig.   Vertellen dat ze Cassowary’s én Platypusen gezien hebben, meervoud!!    Het enige wat wij zien zijn met bordjes goed uit te kijken naar ze en dat dóen we ook….pffffff