Na het ontbijt begonnen met de auto te wassen: morgen inleveren in Christchurch. Daarna bakkie thee gedronken met Stephanie en John gebeld; we zullen elkaar ontmoetenbij Joan, zijn moeder van inmiddels 86. Ze woont sinds een paar weken in een aanleunwoning. Haar man Angus is in 2005 overleden. Lekker zitten teuten met haar, ouwe koeien uit de sloot gehaald en toen was het tijd voor haar kerstlunch. We besloten met haar op te lopen tot de gezamelijke ruimte waar meerdere bewoners al aangeschoven waren toen we in het Nederland begroet werden door ene Bep Ruiter van de Korte Weg die hier al zo’n 20 jaar werkt als begeleidster. We waren dus vrijwel buren geweest en kende veel mensen. Toen ik me herinnerde dat ik een klasgenoot Hans Ruiter had die op zijn 16e met zijn brommer is verongelukt onder een trein bij de melkfabriek bleek dat haar broer te zijn……kleine wereld toch. In de auto weer richting Christchurch. Onderweg geluncht in Rakaia en ’s middags rond drieën liepen we door de gehavende stad. We wisten uiteraard dat er nog eea moest gebeuren sinds de aardbeving in 2010, maar dat er nog zóveel werk was hadden we niet verwacht. Overal bouwputten, lege plekken en hier en daar al gebouwen vervangen door nieuwe. Eén uur waren bij Wicked om de auto in te leveren waar we het vrolijke nieuws kregen dat de barst in de voorruit ons 450 NZ Dollar ging kosten….pffffff Nou ja, om twee bracht ene Garry ons naar het vliegveld die ons onderweg vermaakte met zijn verhalen over de aardbeving en zijn kennismaking met een Nederlandse dame die zich voorstelde met ‘mooie benen’. Keurig op tijd vertrokken we naar Mebourne met Richard Branson’s Virgin Airline waar we twee uur later doorgingen naar Adelaide. Hier stond Helen ons op te wachten terwijl Wayne rondjes reed om de parkeerkosten te drukken. Na rondje 3 konden we instappen en waren we onderweg naar Wattle Street. Onderweg naar de Adelaide variant van Den ilp gereden; allemaal verlichtte huizen in 1 straat.