Keurig op tijd op het perron van het station van Dunedin, op het punt om de tickets te halen, gaat er een alarm af. Niemand begon te hollen of raakte in paniek. Wij al helemaal niet. Toch werden we met ze allen naar buiten gebonjourd. Dirk maakte van de gelegenheid gebruik om het mooie renaissance gebouw vanaf alle hoeken op de gevoelige plaat vast te leggen. Duurde niet lang of we mochten weer we naar binnen…..geheime geplande BHV oefening.                                          Klokke 09.31 vertrok de trein.

Wagons zijn nog redelijk in originele staat.
Voordat we het eindpunt zouden bereiken moesten we door 10 tunnels en over een aantal bruggen. Één daarvan is net zo hoog als de brug bij Queenstown waar vanaf wordt gebunyjumped door lui die een adrelanine gebrek hebben.
Aan het einde gaat de locomotief van de voorkant naar de achterkant ( dan voorkant)  van de trein en begint de terugreis. Ergens halfweg staat een vakantiehuisje voorzien van no electra, no warm water, nowifi wel een bushtub* en rust tussen de 4 treinen door.
Wanneer men daarheen gaat kan men tot een tunnel komen. Daarna worden de spullen op een lorrie? ( zo een karretje wat je in beweging krijgt door een handel op en neer te bewegen) geladen. Vervolgens gaat het hele spul door de tunnel om aan de andere kant het spul af te laden en naar het huis gebracht. Om ongelukken te voorkomen hebben ze het spoorboekje. Ook dit is weer een aanrader. Al met al ben je 4 en een half uur onderweg.

Na de treinreis het settlersmuseum ingegaan. Aanrader.
We hadden de keus om nog 1 nacht in Dunedin te blijven of aan het einde van de middag door te gaan naar Oamaru te gaan. Oamaru? Van de de steampunk? Precies en de blauwe pinguin. Die komt hier na zonsondergang aan wal om haar kuiken eten te geven.
Jurian had ons de tip gegeven om vooral niet naar het betaalde kijken te gaan maar naar de camping want daar lopen ze gewoon overheen. Gewoon? Dat leek ons wat ongewoon een pinguin die door de tenten en campers loopt om het kuiken eten te geven. De schijvers van de lonley planet maken het nog bonter, die hebben pinguinS door de winkelstraat zien lopen.
Enfin wij naar de schitterende zonsondergang zitten kijken en wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten. En toen kwam er 1 het water uit en hobbelde via de keien naar ons toe, rook onraad en bleef staan. Inmiddels waren er nog zeker 10 bijgekomen die dit voorbeeld allemaal volgden.

Je hoorde ze allerlei geluidjes maken. Mijn fantasie hoorde moeder tegen haar kind zeggen ” effe geduld, de touristen zitten weer in de weg.” Dirk en ik zijn toen maar heel zachtjes opgestaan en naar de camping terug geslopen. We zaten voor de keuken toen we een pinguin over het grasveld naar huis zagen lopen. GAAF!!