Na het laatste gezamelijke ontbijt nemen we voor de laatste afscheid van onze medereizigers en tegen twaalven zijn we onderweg naar ms. Nassan. 
Ze lijkt ons te verwachten, maar heeft zo 123 geen kamer voor ons en vraagt of we de tassen even in de dormitory willen plaatsen….prima. Wayne helpt haar nog even herinneren aan het feit dat ze mij nog 5 Dollar verschuldigd is voor sleutelgeld van de vorige keer. Ze zegt Yes, Yes…..we zullen zien…. uit de kamer waar we 3 weken geleden zaten hoor ik Engels met een Nederlands accent. Jongedame uit Assendelft en (oudere) heer uit Andijk. Zij net aangekomen, hij al 7 jaar in Mongolië en zal haar door het land gidsen met zijn Pajero…het mag wat kosten.
Ze zeggen dat je op mekaar gaat lijken als je langere tijd met mekaar omgaat…geloof er niks van!
Hier staan we bij het zgn ‘Winter Palace’ na een stukkie wandelen vanuit het centrum. We hoopten een uitzichtpunt te vinden, maar hebben de moed opgegeven…. Onderweg kwamen we een karavaan tegen uit de tijd van de zijderoute. 
Richting het station van Ulaan Baatar zien we goed wat de gevolgen zijn van de leegloop van het platteland; nieuwe flatgebouwen, de één na de ander. 
- Stations vind ik vaak mooie plekken. Vaak zijn het plaatjes van gebouwen zoals zoveel uit het stoomtijdperk, maar deze was vrij sober… maar goed, het is wél de plek waar de TransMongolianExpress stopt.
Terug naar ms. Nassan kopen we yoghurt en muesli voor ontbijt morgenochtend en worden we verrast met het aanbod van een andere, mooiere kamer, helemaal voor ons alleen! Om 19 uur pikken we Jim op in het Zaluuchuud Hotel om in het indiaanse Namaste restaurant te eten. 
Heerlijke butter chicken voor Dirk, Palak Paneer voor Wayne (spinazie met kaas) en een groente Biriany voor Jim (soort van nasi, maar dan op zijn Indiaans). Niet veel later zien we de gezichtjes van Philip, Melanie en Sam, Yoori, Rebecca, Jan, Chris, enz… ook voor dit restaurant gekozen toevallig. Terug lopen we weer over het Dzjengis Khan plein terug naar huize Nassan. 